Παραποιητική της μεταφυσικής

Ι.

Στα 85 μου μετέβην εις τόπον χλοερόν

και ξάπλωσα για πρώτη φορά γυμνός πάνω στο χώμα

- είχα ξαναξαπλώσει στην άμμο αλλά δεν είναι το ίδιο -

κι έγινα φυσιολάτρης,

λάτρεψα τα σκουλήκια κι αυτά εμένα,

γνώρισα και τη δροσιά την πρωινή

αλλά και τη μεσημεριανή,

την απογευματινή

και τη βραδινή

κάθε στιγμή μου ήτο δροσερή,

δεν έχω παράπονο,

και μετά ανεστήθη ως νεκρός εκ νεκρών τελείως

κι έχω μάλιστα προφίλ στο Facebook

ως Δευτέρα Απουσία.

  

ΙΙ.

Στο βάθος του ορίζοντα

ίσα που ξεπροβάλλουν δυο τρεις μαύρες κουκκίδες,

κι αναρωτιέμαι τι να κάνω ο δυστυχής,

να περιμένω λίγο ακόμα;

Είναι και τούτο δω το πέλαγος το αβάπτιστο

που θέλει ένα όνομα

σαν κάθε θάλασσα σαν τα βουνά

- μην είναι οι κάμποι; μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά; -

Τι είναι η πατρίδα μας, Θησέα;

Τα πανιά μας μαύρα

γιατί ξεχάσαμε να βάλουμε λευκά.

ΙΙΙ.

Αν ήμουν σκύλος ράτσας αντί για μυρμήγκι

δεν θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα τώρα;

Θα είχα τον αφέντη μου θα μ’ έβγαζε βόλτα,

θα μου’ δινε να φάω και που και που

θα έπαιζε λιγάκι μαζί μου.

Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη.

Απ' το πρωί ως το βράδυ συλλέγω αποφάγια,

το βάρος των οποίων ξεπερνά συχνά μέχρι και τέσσερις φορές το δικό μου,

τα μεταφέρω στην τρύπα μου

και όσο διαρκεί αυτό

βλέπω τον κώλο του μπροστινού μου

κι ο πισινός τον δικό μου.

IV.

Όταν μικρύνω

θέλω να γίνω παπαράτσι

για να γλιστράω πιο εύκολα

στα στρινγκ των μοντέλων και στα σλιπ των επωνύμων.

Για να τρυπώνω στις κούρσες, τις βίλες και τις πισίνες

και να φωτογραφίζω τη χλίδα να φιλιέται.

Και να διαλέγω τις πόζες εγώ

και όχι οι πόζες εμένα.

Να τι θέλω να γίνω

όταν μικρύνω!

V.

Πάμε να φύγουμε τώρα!

Εδώ μέσα έχει ανθοδοχεία μόνο για χοντρές,

είπε ένα λεπτό γαρίφαλο στο αυτί της ιδιοκτήτριας της.

VI.

Θα ξυπνήσουμε ένα πρωί

και θα ’χει μπει ο χειμώνας.

Και τότε θα ψάξουμε ένα μάλλινο

αλλά δεν θα θυμόμαστε που το’ χουμε βάλει

ή τι θα πει μάλλινο

και θα ψάξουμε μια έξτρα κουβέρτα

και δεν θα θυμόμαστε που την έχουμε βάλει

ή τι θα πει κουβέρτα,

εκτός αν ξέρουμε λατινικά,

οπότε θα καταλάβουμε ότι έχει να κάνει

με το σκέπασμα και το καλύπτω

και θα ανακαλύψουμε ότι ο χειμώνας ήταν ως τώρα καλυμμένος,

συγκαλυμμένος ή συμπυκνωμένος

σε μια στιγμή στιγμής σαν να σπας ένα κλάσμα στη μέση,

δηλαδή σαν να πιάνεις τη γραμμή του απ' την άκρη

και να αφήνεις τον αριθμητή

και τον παρονομαστή

έωλους

και μ’ αυτή τη γραμμή στο χέρι αρχίζεις και τους κοπανάς αυτούς τους δύο

μια στον αριθμητή

μια στον παρονομαστή

μέχρι να τους κόψεις στη μέση

και μετά ξυπνάς από το άσχημο όνειρο

και είναι πια χειμώνας,

χωρίς χιόνι αλλά με το κρύο του χιονιού

που σε σκεπάζει σαν μάλλινη κουβέρτα,

σε ενοχλεί και σε τέρπει μαζί,

όπως καθετί αγαπημένο

τι μπανάλ, θα μου πείτε,

μα τι στερεότυπο πια

αυτό είναι ο χειμώνας:

η αγάπη.

VII.

Πρόσεχε γιατί θα πέσεις!

Και μετά έπεσε.

Ε, αυτό το πρόσεχε τι χρειαζόταν;

VIII.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη

(Το ξέρω ότι αυτό είναι από άλλο ποίημα αλλά το δανείζομαι για να αρχίσω το δικό μου. Αλλιώς, τι να πω; Σα βγεις στην Εθνική Οδό Αθηνών - Πατρών;)

Σα βγεις, λοιπόν, στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι να’ ναι μακρύς ο δρόμος

(Να τα πάλι! Ναι ρε παιδιά, κι αυτό το δανείζομαι γιατί έτσι μ' αρέσει, δηλαδή τι, να πω καμιά μαλακία του τύπου να επιθυμείς την επιμήκυνση του δρόμου;)

Σα βγεις, πάμε ξανά, στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι να’ ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις

(Μια στιγμή, περιμένετε! Μη βαράτε ρε, η δουλειά του παραφραστή είναι δύσκολη...)

 

IX.

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής

σκοτώθηκε ένας 22χρονος

εξαιτίας της ολισθηρότητας του οδοστρώματος.

Να πούμε ακόμα ότι δεν φορούσε κράνος

και ότι σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση,

ο άτυχος νέος είχε κάνει υπερκατανάλωση αλκοόλ.

- Σε ευχαριστούμε πολύ, να περάσουμε στο εξωτερικό δελτίο τώρα...

X. 

Στο τηλεοπτικό παιχνίδι, το Κυνήγι του Ταλαιπωρημένου Θησαυρού, υπάρχουν δύο ομάδες: η ομάδα που πρέπει να κρύψει τον θησαυρό και η ομάδα που πρέπει να τον βρει. Όσο η δεύτερη ομάδα ψάχνει τον θησαυρό η πρώτη τον κρύβει, και όσο η πρώτη τον κρύβει, η δεύτερη τον ψάχνει. Οι κριτές και το κοινό βαθμολογούν κάθε ομάδα με βάση την επινοητικότητα, την ταχύτητα και την επιμονή που επιδεικνύουν τα μέλη της στην αναζήτηση κρυψώνας και στην ανακάλυψή της αντίστοιχα. Νικήτρια αναδεικνύεται η ομάδα που στο τέλος της ωριαίας δοκιμασίας θα έχει λάβει τις περισσότερες ψήφους. Επειδή το εν λόγω τηλεοπτικό πρόγραμμα προβάλλεται ζωντανά, παρακολουθούμε το εξής παράδοξο: Στην αρχή της εκπομπής, όσο η πρώτη ομάδα αναζητά ένα μέρος για να κρύψει το θησαυρό, η δεύτερη ομάδα προσποιείται ήδη ότι ψάχνει για το θησαυρό. Και μάλιστα στα πιο απίθανα μέρη. Για παράδειγμα, κι ενώ η αντίπαλη ομάδα έχει ακόμα στα χέρια της το θησαυρό, κάποια μέλη της άλλης ομάδας τρέχουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις ρίχνοντας ματιές δεξιά αριστερά, σκύβοντας κάτω για να κοιτάξουν μέσα σε σχισμές και ανοίγματα, κτλ, ενώ όπως προειπώθηκε, η αντίπαλη ομάδα, ακόμα με το θησαυρό στο χέρι, συσκέπτεται για το πού θα τον κρύψει. Ομοίως, όσο η δεύτερη ομάδα έχει βρει το θησαυρό και τον κραδαίνει επιδεικτικά προς τέρψιν των τηλεθεατών, η πρώτη ομάδα προσποιείται ότι αναζητά κρυψώνα και - το χειρότερο - ότι βρίσκει την ιδανική κρυψώνα, όπου μάλιστα τοποθετεί και τον θησαυρό, σίγουρη ότι η αντίπαλη ομάδα δεν θα τον βρει! 

Προφανώς, όλα αυτά δεν τα βλέπουν οι τηλεθεατές γιατί οι κάμερες που καλύπτουν τα διαδραματιζόμενα στο πλατώ δεν μεταδίδουν όλες τις εικόνες ταυτόχρονα αλλά με τη διαδοχικότητα που επιλέγει ο σκηνοθέτης, έτσι ώστε να δημιουργηθεί αυτό που στη Νεοελληνική γλώσσα καλούμε σασπένς.

L' infante - Caravaggio, circa 1600 A.D.

El ciclamen

¿Qué será de mí

desconocido entre desconocidos

yo,

sin primavera ni otoño ya

sin que muchos ojos vean
mi púrpura

cerca del mar y arriba en el monte

creceré espontáneo

es decir por mí

solo

y de consuelo me servirán mis propias hojas

forma corazón y espesas para diseminarme yo
por todas partes.

Το κυκλάμινο

Τι θα απογίνω εγώ,

άγνωστο μεταξύ αγνώστων 

εγώ,

χωρίς άνοιξη και φθινόπωρο πια

και χωρίς πολλά μάτια να βλέπουν
το μωβ μου

κοντά στη θάλασσα και ψηλά στο βουνό

θα αναπτύσσομαι αυτοφυώς,

δηλαδή από μόνο

μου,

και για παρηγοριά θα'χω τα φύλλα μου

καρδιοειδή και πυκνά παντού να διασπείρομαι

εγώ.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΚΛΗΡΩΣΗ

Βρείτε το βουνό που απεικονίζεται στη φωτογραφία και κερδίστε μια ημερήσια επίσκεψη με μοτοσυκλέτα στην τοποθεσία όπου τραβήχτηκε η εν λόγω φωτογραφία. Σε περίπτωση που υπάρξουν περισσότερες σωστές απαντήσεις θα γίνει κλήρωση για να αναδειχθεί ένας/μια νικητής/τρια (η μοτοσυκλέτα παίρνει δυο άτομα και το ένα είμαι εγώ, ο οδηγός). Δικαίωμα συμμετοχής έχουν όλα τα ενήλικα άτομα με μια απάντηση στην παρούσα ανάρτηση. Εμπρόθεσμες θα θεωρούνται οι συμμετοχές που θα αποσταλούν ως τα μεσάνυχτα της 22ας Δεκεμβρίου 2010. Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού θα ανακοινωθούν στις 23 Δεκεμβρίου 2010, ο/η δε τυχερός/ή θα πρέπει να κάνει χρήση του σχετικού δώρου εντός του 2011, κατόπιν συνεννόησης με τον οδηγό. Καλή επιτυχία!

Χωριάτικη χωρίς φέτα ΠΟΠ

Ένα προς ένα, τα σημεία των καιρών υποδεικνύουν ότι στο άμεσο μέλλον, εγώ δεν θα έχω να ξοδέψω χρήματα, εσύ δεν θα έχεις να ξοδέψεις χρήματα, αυτός/αυτή/αυτό δεν θα έχει να ξοδέψει χρήματα, εμείς δεν θα έχουμε να ξοδέψουμε χρήματα, εσείς δεν θα έχετε να ξοδέψετε χρήματα, αυτοί/αυτές/αυτά δεν θα έχουν να ξοδέψουνε χρήματα. Και τότε, το αισιόδοξο σενάριο λέει ότι θα επιστρέψουμε στην ανταλλακτική κοινωνία, δηλαδή θα ανταλλάσσουμε υπηρεσίες και αγαθά, εγώ φερειπείν θα σου προσφέρω τις ιατρικές μου υπηρεσίες κι εσύ θα μου δίνεις ένα αγγούρι, αυτός θα μου δίνει μια ντομάτα, αυτή θα μου δίνει ένα κρεμμύδι, αυτό θα μου δίνει μια πιπεριά, εσείς θα μου δίνετε λίγο αλάτι, αυτοί θα μου δίνουν λίγη ρίγανη, αυτά θα μου δίνουν λίγο λάδι κι έτσι θα τρώω τη χωριάτική μου, ορφανή όμως από φέτα γιατί τότε η φέτα ΠΟΠ θα είναι είδος πολυτελείας. Το δε απαισιόδοξο σενάριο λέει ότι αν επιστρέψουμε κάπου, αυτό δεν θα είναι η ανταλλακτική κοινωνία αλλά η κοινωνία χωρίς μέλη - το ξέρω ότι ακούγεται παράδοξο γιατί η κοινωνία προϋποθέτει την ύπαρξη μελών για να λέγεται κοινωνία - ωστόσο σήμερα, ακόμα και τα πιο παράδοξα πράγματα δεν μας εκπλήσσουν, συνεπώς απλά ας δεχτούμε ότι μια κοινωνία μπορεί να υφίσταται ακόμη και εν τη απουσία των μελών που την απαρτίζουν. 

Ας μη μπερδευόμαστε όμως με το απαισιόδοξο σενάριο γιατί δεν θέλουμε (όλοι) να βγει αληθινό. Αντίθετα, ας επικεντρώσουμε λίγο την προσοχή μας στο αισιόδοξο σενάριο, δηλαδή πώς θα φάμε τη χωριάτικη σαλάτα μας χωρίς φέτα ΠΟΠ. Όταν εγώ θα προσφέρω τις νομικές μου υπηρεσίες για παράδειγμα, θα επιθυμώ ως αντάλλαγμα τουλάχιστον ένα γερό αγγούρι,κτλ. Όσο πιο πολλές υπηρεσίες προσφέρω τόσο πιο πολλά γερά αγγούρια, κτλ. Κάποια στιγμή, αν πηγαίνουν καλά οι δουλειές θα έχω τόσα πολλά αγγούρια, κτλ. που θα μπορώ να τα ανταλλάσσω με άλλα αγαθά και υπηρεσίες, και έτσι οι συναλλασσόμενοι με μένα θα αποκτούν το αγγούρι, κτλ. που τους λείπει για να συμπληρώσουν τα υλικά της αντίστοιχης χωριάτικής τους χωρίς φέτα ΠΟΠ. Αν αυτό συμβαίνει με περιοδικότητα και οι συναλλασσόμενοί μου αποκτήσουν εμπιστοσύνη σε εμένα και στα αγγούρια, κτλ. που θα ανταλλάσσω μαζί τους, υπάρχει πολλή μεγάλη πιθανότητα να θελήσουν να αποθέσουν τα αγγούρια τους, κτλ. σε ένα ασφαλές μέρος (με εμένα να τα φυλάω φυσικά), έτσι ώστε στο μέλλον να μπορούν να τα ανταλλάξουν με άλλα αγαθά και υπηρεσίες, ή ακόμα και να ανταλλάξουν τα αγγούρια τους με άλλα αγγούρια, διαφορετικής προέλευσης και αξίας, ή αν αυτό δεν είναι δυνατόν, να έχουν εξασφαλίσει ότι δεν θα τους λείψει το αγγούρι από τη χωριάτικη χωρίς φέτα ΠΟΠ. 

Όταν αυτό θα έχει συμβεί με πολλούς συναλλασσόμενους, τότε θα είμαι σε θέση να ιδρύσω ξανά το πρώτο τραπεζικό ίδρυμα μετά από πολύ καιρό και να προσδιορίσω την αξία των αγγουριών, κτλ. έτσι ώστε να κατατάξω τους καταθέτες μου σε τάξεις: οι με μεγάλη ποσότητα, οι με μέτρια ποσότητα και οι με μικρή ποσότητα αγγουριών. Αφού θα έχω τελειώσει με την παραπάνω κατάταξη θα αρχίσω να μοιράζω προνόμια ανάλογα με τη δύναμη του καθενός, έτσι ώστε κάποιοι από αυτούς να αρχίσουν να τρώνε τη χωριάτική τους με φέτα ΠΟΠ. Σε αυτό το σημείο θα έχω καταφέρω να πάω το αισιόδοξο σενάριο ένα βήμα παρακάτω, σχεδόν θα έλεγα ότι θα το έχω τελειοποιήσει. Επειδή η φέτα ΠΟΠ είναι αξεπέραστης ποιότητας και υπερέχει γευστικά από κάθε άλλο τυροκομικό κατασκεύασμα, οι προνομιούχοι σταδιακά θα εξαρτηθούν ψυχοσωματικά και θα κάνουν ο,τιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να αποκτήσουν έστω και μια μπουκιά φέτας ΠΟΠ. Τότε ακριβώς είναι που θα μπορέσω να τους κατευθύνω ανάλογα με τις ορέξεις μου και αυτοί στη συνέχεια θα χειραγωγούν τις μάζες. 

Όταν όλοι θα είναι έτοιμοι να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή τους για τη φέτα ΠΟΠ θα έχω καταφέρει το στόχο μου που δεν είναι άλλος από το να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούμε σήμερα. Είναι τόσο απλό.

ποίημα

όχι, δεν είμαι μυθιστόρημα

λυπάμαι


Από το βιβλίο "τα χαρτοικίδια", Συμεών Τσακίρης, Εκδόσεις Εντευκτηρίου, Θεσ/νίκη 2009, σελ. 23

El Roto, EL PAIS, 15-7-2010

               ΠΡΟΤΟΥ ΣΠΡΩΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

               ΘΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΣΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕ

Άνθρωπος, θάλασσα, βράχος, ουρανός.

Οργασμός παντού(μ)*

Με την ανάσα που βγαίνει μες απ'τα χείλη

γλιστράς στο κορμί μου χαρίζοντας ρίγη

κι όλα τα μόρια που ταλαντώνουν την ύλη

στριμώχνουν τη δύναμη μην τύχει και φύγει.

Γλιστράς στο κορμί μου χαρίζοντας ρίγη

στις ζώνες διάρρηξης δονούνται οι πλάκες

στριμώχνουν τη δύναμη μην τύχει και φύγει

κι αρχίζουν απότομα να κάνουνε τράκες.

Στις ζώνες διάρρηξης δονούνται οι πλάκες

μετατοπίζουν τα μήκη και πλάτη της χώρας

κι αρχίζουν απότομα να κάνουνε τράκες

τα λιγοστά δευτερόλεπτα στη στράτα της ώρας.

Μετατοπίζουν τα μήκη και πλάτη της χώρας

μάχη σκληρή δώσανε σώμα με σώμα

τα λιγοστά δευτερόλεπτα στη στράτα της ώρας

έγιναν λάβα που αργοσαλεύει στο χώμα.

Μάχη σκληρή δώσανε σώμα με σώμα

κι άλαλα μένουν σαν άλατος στήλη

μόνο τα θέσφατα ρέουν τώρα στο στόμα

με την ανάσα που βγαίνει μες απ'τα χείλη.

_____________________________________________________________

*Παραθέτω μια επεξήγηση του παντούμ από τις Σημειώσεις του Γ. Σεφέρη: "Το παντούμ είναι στιχουργική μορφή που ξεκίνησε από την Μαλαισία και καθιερώθηκε στην Ευρώπη από τον Ουγκό. Αποτελείται από τετράστιχες στροφές με σταυρωτή ομοιοκαταληξία, ο δεύτερος και ο τέταρτος στίχος κάθε στροφής γίνονται ο πρώτος και ο τρίτος της επομένης. Ο αριθμός των στροφών είναι ακαθόριστος, όμως ο τέταρτος στίχος της τελευταίας στροφής οφείλει να είναι ο ίδιος με τον πρώτο στίχο της αρχικής".

Γιατί θες να φύγεις, πού θα πας;

Αν και μετακόμισα στο διαμέρισμα που μένω σήμερα πριν από ένα χρόνο και βάλε, πουθενά δεν εμφανίζεται το δικό μου όνομα, πέραν του σχετικού μισθωτήριου συμβολαίου αλλά αυτό δεν έχει και πολλή σημασία. Έτσι εξακολουθώ να ζω με τα φαντάσματα του παρελθόντος, και δεν εννοώ τα δικά μου που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν με εγκαταλείπουν, αλλά αυτά που κατοικούσαν στο εν λόγω διαμέρισμα και που προστέθηκαν στην παρέα χωρίς να γνωρίζουν το ένα το άλλο.
Στο θυροτηλέφωνο της εισόδου της πολυκατοικίας κατοικεί ο κ. Γ. Παπαχρήστου, οδοντίατρος. Στη θυρίδα με την αλληλογραφία η κα. Μαρ. Πετρίδου-Χαραλάμπους. Στο κουδούνι έξω από την πόρτα μου ο Λευτ. Προκοπίου. Στο λογαριασμό της ΔΕΗ που λαμβάνω ο κ. Αναστάσιος Τσερίγος. Στο λογαριασμό ΕΥΔΑΠ η κα. Άννα Ελευθεροπούλου. Στο λογαριασμό του ΟΤΕ ο κ. Νικόλαος Κουλούρης.
Όλοι οι παραπάνω κατοίκησαν στο διαμέρισμα που μένω και ο καθένας από αυτούς πρόσθετε το όνομά του στον κατάλογο των ενοίκων, καταναλωτών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, συνδρομητών τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών κτλ. που για κάποιο χρονικό διάστημα έμειναν ή έκαναν χρήση του χώρου που τώρα ορίζεται ως το σπίτι μου.
Καταλαβαίνω ως ένα βαθμό ότι το να σε λένε Άννα Ελευθεροπούλου το πρωί που πας να πληρώσεις την ΕΥΔΑΠ και λίγα τετράγωνα πιο κάτω Αναστάσιο Τσερίγο επειδή πας να πληρώσεις τη ΔΕΗ δεν είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Διχασμένες προσωπικότητες υπήρχαν πάντα. Όμως η δική μου περίπτωση περιπλέκει κάπως περισσότερο τα πράγματα. Θα σας αναφέρω το απλό παράδειγμα κάποιου που θέλει να έρθει για πρώτη φορά στο σπίτι μου. Καταρχάς δεν είναι απαραίτητο να θυμάται ή να ξέρει το όνομά μου, εκτός ίσως από τη στιγμή που θα καταφέρει να μπει στο διαμέρισμά μου και κατά της διάρκεια μιας θερμής χειραψίας ή ενός εναγκαλισμού θα θελήσει να αναφωνήσει με ανακούφιση επιτέλους σε βρήκα ρε ... μαλάκα. Το πρώτο που πρέπει να θυμάται είναι ότι ονομάζομαι Γ. Παπαχρήστου και ότι είμαι οδοντίατρος. Κι αυτό γιατί υπάρχει κι άλλος Γ. Παπαχρήστου στο κτήριο, αγνώστων επαγγελματικών στοιχείων. Βασικά αυτός υπάρχει πραγματικά, δηλαδή τον έχω γνωρίσει τον άνθρωπο ενώ τον οδοντίατρο τον ενσαρκώνω εγώ κατ΄ανάγκη. Έπειτα πρέπει να ξέρει ότι στη θυρίδα με την αλληλογραφία με λένε Μαρία Πετρίδου-Χαραλάμπους και αυτό είναι κρίσιμο γιατί εκεί αναγράφεται ότι μένω στον 5ο όροφο. Παρένθεση: ξέχασα να αναφέρω ότι το θυροτηλέφωνο δεν λειτουργεί εντελώς, εγώ ακούω αυτόν που με καλεί από τον δρόμο ενώ ο έξω στο δρόμο ακούει τα πάντα εκτός από εμένα. Άρα το να τσεκάρει μια προς μια τις θυρίδες αλληλογραφίας στην είσοδο της πολυκατοικίας αποτελεί ένα απαραίτητο βήμα για αυτόν που έχει θέσει ως στόχο να με επισκεφτεί. Μπορεί βέβαια να αφεθεί στην περιπλάνηση εντός του κτηρίου παίρνοντας τις σκάλες, όμως πολύ φοβάμαι ότι οι πέντε όροφοι (συν τον ημιόροφο έξι) με τα οκτώ διαμερίσματα ανά όροφο θα τον εξαντλήσουν σύντομα και ενδέχεται να αποχωρήσει πριν καν διαβάσει το όνομα Λευτ. Προκοπίου στο κουδούνι μου, το οποίο είναι το άλλο στοιχείο που πρέπει οπωσδήποτε να θυμάται.
Μα καλά, θα μου πεις, κινητό δεν έχει αυτός ο μαλάκας να πάρει εσένα, τον άλλο μαλάκα, για να του εξηγήσεις να ανέβει στον πέμπτο και να τελειώσει εκεί το θέμα;
Όχι, βρισκόμαστε στο 1993 και κανένας ακόμα δεν έχει κινητό, τουλάχιστον κανένας από όσους γνωρίζω, εντάξει;

35

λεπτά, πάνω κάτω, αρκούν και περισσεύουν για να διαβάσεις αυτό το κείμενο. Δεν χρειάζεσαι χρονόμετρο ούτε απαιτείται να προσαρμόσεις το ρυθμό της ανάγνωσης. Δεν είναι ανάγκη να το πας αργά ή γρήγορα. Έχει υπολογιστεί μέχρι και μια μικρή παύση που ενδέχεται να κάνεις για να βάλεις ένα ποτήρι νερό, να απαντήσεις ένα σύντομο τηλεφώνημα ή να πας τουαλέτα. Είσαι ο μέσος αναγνώστης, δηλαδή μια μονάδα μέτρησης που χρησιμοποιώ για τον υπολογισμό των δικών μου πράξεων και την εξαγωγή των δικών μου συμπερασμάτων στη δική μου φυσική θεωρία. Είσαι η σελίδα που γεμίζω με σκέψεις ή καλύτερα η οθόνη του φορητού στον οποίο πληκτρολογώ σκέψεις, εγώ αρχίζω μια σκέψη και την τελειώνεις εσύ. Και μετά προχωρώ σε μια νέα σκέψη και τη μοιράζομαι με εσένα και εσύ αν θες την τελειώνεις πάλι ή την μοιράζεσαι με κάποιον άλλο ή την πετάς στα σκουπίδια. Κάποιες φορές είσαι η ίδια η σκέψη που κάνω, οπότε δεν χρειάζεται καν να τη μοιραστώ μαζί σου γιατί ταυτίζεσαι με το περιεχόμενο της σκέψης αυτής μιας και είσαι ο πυρήνας της. Αν τώρα αφήσω τη σκέψη αυτή που σε περιέχει να ταξιδέψει με τον άνεμο γίνεσαι εν τέλει άνεμος και αν κοντά υπάρχει θάλασσα γίνεσαι θαλασσοταραχή και αν υπάρχει παραλία με άμμο γίνεσαι αμμοβολή και ούτω καθεξής. Είσαι μια λέξη που ψάχνει για μια άλλη λέξη με την ελπίδα να ζευγαρώσει και μετά ακολουθούν άλλες λέξεις που επίσης ψάχνουν για ζευγάρωμα. Είσαι όλα αυτά που μπορώ να κάνω με τα σημεία στίξης καθώς και τα κλιτά και άκλιτα μέρη του λόγου. Είσαι η ανωνυμία, η επωνυμία, η παρωνυμία, και όλα αυτά μπορεί να γίνουν επικίνδυνα όπλα στα χέρια μου και στα χέρια σου. Είσαι η μεταφορά που κλέβω συχνά για να συγκολλήσω θραύσματα της πραγματικότητας που βρίσκω σκόρπια τριγύρω. Είσαι η υπομονή με την οποία σου αναφέρω κάθε ώρα και στιγμή μέσα σε μια φράση, η απόπειρα που κάνω να συμπυκνώσω το χρόνο σε λέξεις, να χωρέσω το χρόνο στα γράμματα και στα διαστήματα ανάμεσα τους, όπερ μάταιο. Είσαι και ο χρόνος απέξω που περιμένει, μπαίνει μέσα, με εξετάζει, βγαίνει έξω, καπνίζει ένα τσιγάρο, περιμένει, έρχεται μέσα και μου λέει να φύγω. Είναι φορές που ο χρόνος σταματάει, δηλαδή εσύ, αναγνώστη, μπορείς να διακόψεις την ανάγνωση αυτού του κειμένου, εγώ όχι. Είναι φορές που ο χρόνος δεν περνάει από πάνω σου αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν περνάει από κάτω σου, από μέσα σου, από δίπλα σου, από πίσω σου ή από μπροστά σου... Ο χρόνος φοβάται τον καθρέφτη και την ονειροπόληση. Ακριβώς αυτά που φοβάσαι κι εσύ. Αλλά ο χρόνος είναι αδίστακτος - κι εσύ μπορεί, μπορεί και όχι - αλλά είναι στιγμές που ο χρόνος δεν ψάχνει στις μικρές αγγελίες αυτό που θέλει αλλά το βρίσκει μπροστά του αμέσως, σχεδόν σκοντάφτει πάνω του και τότε γεια σου, αναγνώστη, γεια σου.

Δεν υπάρχει ανάγνωση χωρίς απώλεια, είναι η σκέψη που χάνεις και η σκέψη που δίνεις, είναι ο χρόνος που χάνεις και ο χρόνος που δίνεις, είναι μια φράση που σε ακινητοποιεί, το έλυτρο μιας λέξης που δεν ξέρεις, ένα τοπίο που σταματάς για να θαυμάσεις, μια ματιά που σε καρφώνει και την καρφώνεις κι εσύ. Δεν θέλω να γράφω αλλά δεν μπορώ να μην γράφω. Ούτε θέλω να διαβάζω αλλά δεν μπορώ να μη διαβάζω. Θέλω να είμαι σαν να μην είμαι και πάλι δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω και δεν θέλω ή ότι μπορώ και δεν μπορώ. Υπάρχει μια πραγματικότητα που τη μοιραζόμαστε όλοι και μετά τίποτα, εγώ δεν μπορώ να εισχωρήσω στη δική σου και εσύ δεν μπορείς να εισχωρήσεις στη δική μου και αυτό είναι το μόνο που μας ενώνει. Υπάρχει κοινή ζωή, κοινή πορεία, κοινό ταμείο και άλλα κοινοτικά αγαθά αλλά τίποτα δεν γίνεται ποτέ κοινό κτήμα, η κοινότητα αγνοείται από την κοινότητα και καθετί κοινό αποκτάται προσωρινά από κοινού και χάνεται οριστικά από κοινού, όχι πάντοτε ταυτόχρονα, συνήθως ετεροχρονισμένα. Ταυτόχρονα είναι μια λέξη που θα τη συναντήσεις μια δυο φορές στη ζωή σου να συμβαίνει παρά το ότι τη χρησιμοποιείς συχνά. Ετεροχρονισμένα είναι μια λέξη που θα τη χρησιμοποιήσεις σπάνια ενώ θα τη συναντάς συνέχεια. Σαν την αγάπη. Που τη συναντάς συνέχεια αλλά τη χρησιμοποιείς ετεροχρονισμένα. Ή τη χρησιμοποιείς ταυτόχρονα αλλά τη συναντάς σπάνια. Η αγάπη δεν υπάρχει σε τίποτα από όσα αγαπάς, η αγάπη έρχεται όταν μαθαίνεις να αγαπάς όσα υπάρχουν. Δεν χρειάζεσαι την αγάπη, αναγνώστη, χρειάζεσαι μόνο αγάπη. Με δυο λόγια, σ’ αγαπώ, δεν χρειάζεται να στο πω, το ξέρεις, δεν ξέρεις γιατί σ’ αγαπώ τόσο, πόσο, πότε, πού, αλλά εγώ σ’ αγαπώ και σε αγαπάω, όποια κατάληξη κι αν επιλέξεις. Είναι τέτοια η αγάπη που μοιάζει με την αφρισμένη θάλασσα κάνα δίωρο πριν τη δύση του ήλιου, όχι εκείνο το μελί ηλιοβασίλεμα των πόστερ αλλά το εκτυφλωτικό λευκό της επιφάνειάς της, όμοιο με κυματιστό ασημόχαρτο στον αερόθερμο φούρνο του Ιούλη. Είναι τέτοια η αγάπη που θα καταφύγω στην κατασκευή μιας άλλης εικόνας τώρα, κάπως πιο χειμερινής, μοιάζει λοιπόν η αγάπη με την παγωμένη θλίψη ενός δέντρου τον Δεκέμβρη, όχι εκείνο που έχει χάσει όλα του τα φύλλα στο έδαφος αλλά αυτό που μαστιγώνεται από το βοριά και προσπαθεί να σταθεί όρθιο στη γη.

Είναι φορές που και η γη δεν θέλει να είναι η γη και ξερνάει τα έγκατά της, κατουριέται πάνω της, βρυχάται σαν άγριο ζώο, τσινάει. Η γη, αναγνώστη, είναι το μέρος που κατοικούσες μέχρι πριν από λίγο, δεν ξέρω να σου πω πότε ακριβώς αλλά πρέπει να το θυμούνται οι παππούδες σου, ρώτα τους. Εσύ κατοικείς στο διαδίκτυο, κάθε φορά με ολοένα και πιο φθηνές χρεώσεις. Είσαι παιδί του κυβερνοχώρου (εμού συμπεριλαμβανομένου), εφόσον γεννήθηκες προ του ‘93 και πεδί της νέας ελινικής γλόσας εφόσον γεννήθηκες μετά. Εσύ, αναγνώστη, είσαι ο σκοπός και η αιτία, το σημαίνον και το σημαινόμενο, η ημέρα που θέλω να κοιμάμαι και η νύχτα που θέλω να ξενυχτάω. Είσαι όλοι οι καιροί, οι διαθέσεις, οι ορέξεις, οι γνώμες, οι προσανατολισμοί, οι αναμνήσεις, οι χωρισμοί, τα οπτικοακουστικά περιβάλλοντα και εγκαταστάσεις, οι πράξεις, οι λόγοι, οι φορές, οι ασθένειες, τα ποιήματα, η μουσική, τα βασικά χρώματα, οι αγκαλιές, οι λέξεις, οι ματιές, οι αισθήσεις, οι μύθοι, οι φωνές. Είσαι το μενού που κοιτάω πάντα για να παραγγείλω τελικά το πιάτο ημέρας που δεν υπάρχει στο μενού αλλά μου το λέει με τρόπο ο σερβιτόρος και με βγάζει έτσι από την αμηχανία και την αναποφασιστικότητα. Είσαι αυτά που σου αρέσουν και αυτά που μου αρέσουν χωρίς να συμπίπτουν απαραίτητα αυτά τα δύο. Είσαι πια ένα κομμάτι του εαυτού μου, εσύ γνωρίζεις ένα κομμάτι του εαυτού μου καλύτερα, εσύ σκέφτεσαι για μένα κάτι που δεν σκέφτομαι εγώ, εσύ είσαι καλύτερος από μένα σε αυτό, καλύτερος από μένα και σε άλλα, καλύτερος, καλύτερος, ακόμα κι αν δεν το ξέρεις, καλύτερα, δεν χρειάζεται να το ξέρεις, εσύ απλά είσαι αυτό που εσύ είσαι για μένα.

30 de julio

Todo este papel de plata

que cubre la superficie del mar

en esta tarde del julio,

apenas un par de horas antes de la puesta del sol,

es decir antes de que se despertasen otras gentes en otros sitios,

se pone para que mañana vuelva a tener delante de mis ojos

el horizonte y el cielo y el mar

unidos bajo la misma masa de luz y el mismo tono de azulado

y de ser así engañarme de nuevo de que el tiempo no existe

de que todo es una mentira

y hacer creer que por poco haya descubierto la verdad.

Τα παιδιά που ήμασταν

Κάποτε, όχι πολύ μακριά από σήμερα, τα παιδιά που ήμασταν και τα παιδιά που δεν ήμασταν ή δεν ξέραμε ότι ήμασταν, παίζαμε μαζί στη γειτονιά που είχαμε, που ξέραμε ότι είχαμε και που δεν υποψιαζόμασταν ότι θα χάναμε. Στη γειτονιά παίζαμε τα παιχνίδια που ξέραμε ή νομίζαμε ότι ξέραμε, πάντως μαθαίναμε να παίζουμε μαζί και να διαφωνούμε ταυτόχρονα επειδή δεν ξέραμε να ξεχωρίζουμε το δίκαιο από το άδικο, ήμασταν παιδιά και αυτό άλλοτε το ξέραμε και άλλοτε όχι.
Πολλές φορές, τα παιδιά που ήμασταν παίζαμε παιχνίδια ενηλίκων και τότε, εφόσον οι ενήλικοι μας πιάνανε να παίζουμε τα παιχνίδια τους, μας μάλωναν παρά το ότι δεν ξέραμε ότι παίζαμε τα παιχνίδια τους, δηλαδή δεν μας αναγνώριζαν καν το ακαταλόγιστο λόγω ηλικίας, όπως θα γινόταν αν είχε επέμβει ο εισαγγελέας, ο οποίος θα έθετε την υπόθεση στο αρχείο με συνοπτικές διαδικασίες.
Τα καλοκαίρια τα παιδιά που ήμασταν κάναμε διακοπές αναγκαστικά οικογενειακά μαζί με άλλα αναγκαστικά οικογενειακά παιδιά και αυτό δεν ήταν αναγκαστικά κακό. Όμως, στις διακοπές καλό θα ήταν τα παιδιά που ήμασταν να μαθαίναμε να κάνουμε διακοπές μόνα μας γιατί έτσι θα δοκιμάζαμε λίγο από την ελευθερία των ενηλίκων που μέχρι τότε δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε την ύπαρξή της, παρά το ότι χρησιμοποιούσαμε τη λέξη ελευθερία σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως στο φτου ξελεφτερία, αν και το συγκείμενο της εν λόγω χρήσης δεν μας βοηθούσε να φτάσουμε στο μεδούλι της συγκεκριμένης έννοιας. Βέβαια, η άγνοια της έννοιας της ελευθερίας δεν σημαίνει ότι τα παιδιά που ήμασταν ή μας έλεγαν ότι ήμασταν δεν δοκιμάζαμε μικρές μπουκιές ελευθερίας στις οικογενειακές διακοπές. Για παράδειγμα, όταν οι γονείς ξάπλωναν αναγκαστικά για τη μεσημεριανή σιέστα, τα παιδιά που ήμασταν προσποιόμασταν ότι κοιμόμασταν αναγκαστικά στα διπλανά κρεβάτια ή ράντζα ή στρώματα και μόλις αντιλαμβανόμασταν ότι οι γονείς βλέπουν όνειρα, σηκωνόμασταν και περπατώντας στις μύτες των ποδιών μας βγαίναμε στην αυλή, στον κήπο ή στην παραλία (την ανοργάνωτη, εννοείται) και παίζαμε μαζί με όσα παιδιά είχαν καταφέρει να σκεφτούν το ίδιο με μας και να πράξουν το ίδιο με μας και τότε παίζαμε ελεύθερα, δηλαδή χωρίς την επιτήρηση των γονιών, χωρίς καπέλο και αντηλιακή προστασία. Και καταλαβαίναμε τι θα πει ελευθερία, χωρίς να μπορούμε να την ορίσουμε με λέξεις, αμέσως μόλις ξυπνούσε κάποιος από τους γονείς – πραγματικά αρκούσε ένας γονιός για να καταστρέψει σε ελάχιστα δευτερόλεπτα το παραλήρημά μας – και να αρχίσει να φωνάζει ένα όνομα από τα παιδιά που ήμασταν, γιατί τότε ξέραμε σίγουρα ότι ήμασταν παιδιά, αν ήμασταν ενήλικες κανείς δεν θα μας αναζητούσε. Μόνο που αυτή η απότομη στέρηση της ελευθερίας άφηνε στην άμμο ημιτελή κάστρα, κυνηγητά χωρίς θηράματα, κρυφτά χωρίς αποκαλύψεις, ρακέτες χωρίς αποδέκτες, μπάλες χωρίς «μήλα» και ούτω καθεξής.
Τότε, τα παιδιά που ήμασταν αναγκαστικά επιστρέφαμε με απορία, θυμό και αγανάκτηση στα δωμάτια για να ακούσουμε από τους γονείς, εφόσον είχαν ξυπνήσει, ότι αυτό που κάναμε δεν πρέπει να το κάνουμε γιατί ήμασταν ακόμη παιδιά, και αν αυτοί δεν είχαν ξυπνήσει, περιμέναμε αναγκαστικά μέχρι να σηκωθούν για να ακούσουμε ότι αυτό που κάναμε δεν πρέπει να το κάνουμε γιατί ήμασταν ακόμη παιδιά, πράγμα που γνωρίζαμε ήδη από τους άλλους γονείς ή έστω υποψιαζόμασταν γιατί ως παιδιά που ήμασταν μπορεί να ξέραμε λίγα, υποψιαζόμασταν όμως πολύ περισσότερα από όσα νομίζαμε τότε.

XIII

Leve, leve, muito leve,
Um vento muito leve passa,
E vae-se sempre muito leve.
E eu nāo sei o que penso
Nem procuro sabel-o.

FERNANDO PESSOA, Poesias completas de Alberto Caeiro, Editorial PRE-TEXTOS, 2000, pag. 90

Στην προηγούμενη ζωή μου

Ήμουν και τότε άνθρωπος παρά το ότι έμοιαζα με σκύλο (αυτό, μάλλον θα προερχόταν από την επόμενη). Με είχε γεννήσει ένας Φώτης και μια Αγγέλικα. Δυο μικρά παιδιά ορφανά που συνεννοηθήκανε, όταν ψηλώσουν, να παντρευτούνε και να γεννήσουν εμένα για να τα υιοθετήσω. Έτσι κι έγινε. Και όλα πήγαιναν καλά όσο ήμουνα κι εγώ παιδί. Μόλις, όμως, είπα να μεγαλώσω κάτι μπερδεύτηκε μέσα μου. Δεν ήξερα.

Άρχισα λοιπόν να παρατηρώ τους άλλους ανθρώπους, να μάθω πώς είναι ο μεγάλος. Στο τέλος, και μετά από πολύ εκτεταμένες και σε βάθος έρευνες, κατέληξα ότι οι μεγάλοι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: αυτοί που βάζουν το χαρτί υγείας στην τουαλέτα να τρέχει με την άκρη του χαρτιού πάνω από το ρολό και αυτοί που το βάζουν να τρέχει από κάτω. Στη συνέχεια, κατέληξα ότι το ίδιο συμβαίνει και με τις κρεμάστρες στη ντουλάπα: αυτοί που βάζουν το άνοιγμα της κρεμάστρας να κοιτάει προς τα μέσα και οι άλλοι προς τα έξω. Τώρα, αυτά τα δύο είμαι σίγουρη ότι κάπως συνδέονται αλλά δεν ξέρω πώς. Αφότου έκανα την ανακάλυψη αυτή, κάθε φορά που πήγαινα σε ένα σπίτι, με την πρώτη ευκαιρία πήγαινα στην τουαλέτα για να δω πώς ήταν τοποθετημένο το χαρτί και να σχηματίσω άποψη για τον οικοδεσπότη. Περνώντας τα χρόνια, προχώρησα λίγο και όταν έβρισκα το ρολό με την άκρη του χαρτιού από κάτω το διόρθωνα γιατί εγώ ανήκω στην άλλη κατηγορία.

Επίσης, ένα από τα ωραιότερα πράγματα στην προηγούμενη ζωή μου ήταν οι πατάτες οι τηγανητές. Μόνο που ποτέ δεν τις ευχαριστιόμουν γιατί τις φύλαγα να τις φάω με την ησυχία μου στο τέλος, αφού θα είχα ολοκληρώσει το καθήκον του υπόλοιπου φαγητού. Και τότε πια, δυστυχώς, χάνανε όλη τους τη νοστιμιά. Και τότε σκέφτηκα ότι στην επόμενη ζωή μου θα τρώω πρώτα τις πατάτες, αφού αυτές είναι που μ΄ αρέσουν. Και μετά, αφού πέρασαν χρόνια πολλά, κατάλαβα ότι συχνά την πατάμε και ζούμε την τωρινή μας ζωή σαν να ήταν η προηγούμενη και ούτω καθεξής. Έτσι, αποφάσισα να τρώω τις πατάτες πρώτα από τώρα και να μην περιμένω την επόμενη ζωή μου, και αυτή υπήρξε η αρχή της επόμενης ζωής μου μέσα στην προηγούμενη.

Η προηγούμενη ζωή μου ανήκει στη Γαρουφαλιά Λυγερού, ή μάλλον αυτό που της ανήκει είναι το σχετικό κείμενο και όχι η προηγούμενη ζωή μου γιατί αν ήμουν σε θέση να γνωρίζω σε ποιον ανήκει η ζωή, η προηγούμενη και η επόμενη, εφόσον υπάρχει διαδοχή ζωών, δεν θα ήμουν εδώ όπως αντιλαμβάνεστε, αλλά θα είχα κάνει τρελή μπίζνα...Την ευχαριστώ θερμά για την παραχώρηση άδειας ανάρτησης του κειμένου της στο μπλογκ μου και είμαι σίγουρος ότι θα ακολουθήσει η φιλοξενία και άλλων κειμένων της γιατί η διαμονή εδώ είναι δωρεάν, βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πόλης εύκολα προσβάσιμο με το όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς και περιλαμβάνει όλα τα γεύματα χωρίς κανένα αντάλλαγμα.

Φίλε,

λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, άρα εμείς πεθαίνουμε πριν την ελπίδα. Κατά συνέπεια η ελπίδα είναι ακόμα νέα και υγιής. Με ένα πρόχειρο υπολογισμό, αν εσύ έχεις διανύσει ήδη τρεις δεκαετίες και κάτι ζωής, η ελπίδα μόλις που εισέρχεται στην εφηβεία. Για αυτό το λόγο αξίζει τον κόπο να την κυνηγήσεις γιατί αγαπώντας πιστά την ελπίδα κατακτάς τη σοφία. Έτσι, θα έχουν δίκιο όλοι όταν θα λένε να ένας σοφός, εννοώντας εσένα, και μάλιστα ανεξάρτητα από το αν έχεις άσπρα μαλλιά ή μακριά μαλλιά ή καθόλου μαλλιά γιατί οι τρίχες είναι το τελευταίο που πεθαίνει πάνω μας, οπότε κουβαλάνε κατά κάποιο τρόπο, ακόμα και μετά θάνατον, κάτι από την ελπίδα που έχουμε πριν εγκαταλείψουμε για πάντα τα εγκόσμια. Με άλλα λόγια, οι τρίχες, όντας το έσχατο όριο μεταξύ ζώντων και τεθνεώτων, είναι οι τελευταίες που απελπίζονται, όταν δηλαδή αποβάλλουν από τον πυρήνα των ατόμων τους κάθε ελπίδα...

"101 ΕΛΕΝΗ"

Στις 14 Αυγούστου 1868, γύρω στις 7 το απόγευμα (τοπική ώρα Μίτσιγκαν) ο αστρονόμος Τζέιμς Κρέιγκ Γουότσον τελείωνε την ανάγνωση της Ιλιάδας του Ομήρου και λίγο αργότερα θα καθόταν στο τραπέζι για να δειπνήσει με τη γυναίκα του. Όμως μπουκιά δεν του κατέβαινε γιατί στο μυαλό του περιστρεφόταν η Ελένη, όμοια με την περιστροφή του αστεροειδούς που θα ανακάλυπτε τα ξημερώματα της επόμενης μέρας στον ουρανό.
Ο Τζέιμς διατελούσε διευθυντής του Αστεροσκοπείου του Ανν Άρμπορ. Εκεί παρακολουθούσε την εξέλιξη των παλλόμενων, κατακλυσμιαίων και συμβιωτικών αστέρων στα πλανητικά νεφελώματα των υπερκαινοφανών υπολειμμάτων. Όλο αυτόν τον καιρό της επίμονης παρακολούθησης των αστρικών σμηνών στον πυρήνα του ενεργούς γαλαξία μαζί με την εντατική ανάγνωση του ομηρικού έπους, ο Τζέιμς ένιωθε ότι βρισκόταν πολύ κοντά στην ανακάλυψη ενός αστεροειδούς εντός της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, ο οποίος έφερε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Ωραίας Ελένης από την ελληνική μυθολογία. Και τελικά δεν έπεσε έξω. Διότι ο συνδυασμός της εξονυχιστικής έρευνας της μεσοαστρικής ύλης και της ενδελεχούς μελέτης των κλασσικών κειμένων της αρχαιότητας θα του αποκάλυπτε τον αστεροειδή που θα βάφτιζε "101 Ελένη" χωρίς δεύτερη σκέψη. Ιδού οι λόγοι:
1. Από τη μια μεριά, σύμφωνα πάντα με τον Όμηρο, η Ελένη γεννήθηκε από την ένωση του Ολύμπιου θεού Δία και της θνητής Λήδας. Η δε ομορφιά της ήταν θρυλική για αυτό και υπήρξε η πλέον περιζήτητη νύφη της εποχής με τις καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα και τις έριδες που έκτοτε επικρατούν με τη γείτονα χώρα. Από την άλλη μεριά, ο υπό παρατήρηση αστεροειδής δημιουργήθηκε από την αλληλεπίδραση του ισχυρότατου μαγνητικού πεδίου του Δία, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος και της "38 Λήδας", η οποία αποτελεί δορυφόρο με επιβεβαιωμένη τροχιά γύρω από τον εν λόγω πλανήτη. Συγκεκριμένα, επειδή η έκταση της μαγνητόσφαιρας του Δία αυξομειώνεται, καθώς μεταβάλλεται η πίεση του ηλιακού ανέμου, η "38 Λήδα" που περιφέρεται κανονικά σε μέση απόσταση 11.160.000 χμ. από το κέντρο του Δία, πλησίασε κάποια στιγμή πολύ κοντά στην πυκνή ατμόσφαιρα του προανεφερθέντος πλανήτη, με αποτέλεσμα να μεταβληθούν τα στοιχεία της τροχιάς της και να επέλθει το μοιραίο. Το φρούτο αυτών των παρέλξεων αποτελεί ο αστεροειδής "101 Ελένη" που για καιρό παρατηρούσε ο Τζέιμς από το τηλεσκόπιο του Αστεροσκοπείου του Ανν Άρμπορ.
2. Άλλο κοινό χαρακτηριστικό αποτελεί η συμβίωση με τους Τρώες. Ως γνωστόν, η Ελένη έζησε για πολλά χρόνια στην Τροία μετά την αρπαγή της από το βουτυρόπαιδο τον Πάρις. Ομοίως, ο "101 Ελένη" αποτελεί έναν από τους εκατοντάδες αστεροειδείς που ανήκουν, κατά τους επιστήμονες στα "μέλη της Τρωικής Ομάδας" ακολουθώντας την κίνηση του Δία και άλλων κυρίαρχων πλανητών.
3. Τέλος, επιστρέφοντας για άλλη μια φορά στον Όμηρο θα συναντήσουμε τις παρακάτω αναφορές σε σχέση με την εξωτερική εμφάνιση της Ωραίας Ελένης: καλλίκομον (ομορφομαλλούσα), καλλιπάρηον, (ομορφοπρόσωπη), τανύπεπλον (ομορφοντυμένη), κτλ. Πρόκειται δηλαδή για μια πολύ περιποιημένη γυναίκα που προφανώς ξεχώριζε από τις υπόλοιπες του συρμού. Γιατί μπορεί η Ελένη να ήταν ωραία, όμως ωραία ήταν και η Ανδρομάχη, η Εκάβη, η Κασσάνδρα, η Πηνελόπη, η Ναυσικά, η Πολυμήλα, η Αρήτη, η Ιπποδάμεια, η Αγαμήδη και τόσες άλλες γυναικείες μορφές που κατέχουν ξεχωριστή θέση στο ομηρικό ποιητικό στερέωμα. Ωστόσο, μια απλή εξέταση των κυριότερων χαρακτηριστικών του προσφιλούς μας αστεροειδούς με τα κατάλληλα αστρονομικά όργανα αποκαλύπτει τα εξής: Ο "101 Ελένη" έχει σφαιρικό σχήμα σαν γυναικείο πρόσωπο ενώ η σύνθεση πυριτίου, άνθρακα και σιδήρου δημιουργεί την εντύπωση "χαίτης" που ανεμίζει όταν διακρίνεται η τροχιά της στα ανώτερα στρώμματα της στρατόσφαιρας. Επειδή η επιφάνειά της επηρεάζεται από νησίδες ατμοσφαιρικής ύλης μεταξύ υγρής και αεριώδους κατάστασης, εμφανίζει συχνά σχηματισμούς δίσκων επαυξήσεως με δομή κοσμολογικών παραμέτρων που μοιάζουν με χρωματιστά επάλληλα πέπλα κατάστικτα από κηλίδες εναλλαγής φωτεινών και σκοτεινών ζωνών που προκαλούν δέος, σαν τις δημιουργίες υψηλής ραπτικής του οίκου Valentino για τη σεζόν Άνοιξη/Καλοκαίρι 2010, οι οποίες είναι εμπνευσμένες από την Αμερικανίδα εικαστικό Jennifer Steinkamp. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, ο "101 Ελένη" ξεχωρίζει μακράν από τους υπόλοιπους δορυφόρους του Δία, όπως την Αμάλθεια, την Ιμαλία, την Πασιφάη, τη Σινώπη, τη Λυσιθέα, την Αδράστεια, την Καλλιρόη, τη Χαλδήνη, την Αρπαλύκη, τη Θυώνη, την Ευάνθη, τη Θελξινόη, την Κυλλήνη και άλλους δορυφόρους με ονόματα μυθολογικών προσώπων.
Ο Τζέιμς είχε φύγει από το σπίτι του εκείνο το θερμό βράδυ, παραμονές Δεκαπενταύγουστου για να επαληθεύσει στο εργαστήριό του όσα στροβιλίζονταν στο μυαλό του σαν συντρίμμια ενός πλανήτη που θρυμματίστηκε από κάποια κατακλυσμιαία σύγκρουση. Το επόμενο πρωί περπάτησε ως το σπίτι του, ήρεμος μετά την ανακάλυψη του αστεροειδούς που συγκέντρωνε όλα τα χαρακτηριστικά της ηρωίδας του Ομήρου και έφαγε με περίσσια όρεξη το πρωινό που του είχε ετοιμάσει η γυναίκα του, είχε να φάει εξάλλου από το μεσημέρι της προηγούμενης μέρας. Επειδή η ονοματοδοσία του αστεροειδούς ανήκει σε αυτόν που τον ανακάλυψε, ο Τζέιμς επέλεξε να δώσει το όνομα της Ελένης από την ελληνική μυθολογία αντί να δώσει το όνομα της πόλης του, ή το ίδιο το όνομά του ή το όνομα των παιδιών του ή το όνομα του κατοικιδίου του, όπως συνηθίζεται από την επιστημονική κοινότητα των αστρονόμων. Παρά τη συνειδητή επιλογή του κ. Γουότσον να μην ονομάσει ποτέ στη ζωή του κανένα αστρικό σώμα με το όνομά του, διότι ήταν αθεράπευτα ρομαντικός και λάτρης της κλασσικής εποχής, κάποιος μεταγενέστερος αστρονόμος ονόμασε προς τιμήν του ένα αστεροειδή που ανακάλυψε το 1912 ως "729 Watsonia", προφανώς από παντελή έλλειψη σεβασμού ή φαντασίας προς τον μέντορά του.

Η έξοδος της ανάμνησης από το μαγιάτικο απόγευμα

Εσύ κι εγώ τα’ χουμε όλα

λίγο πολύ με θέλεις και

σε θέλω για πάντα συνέχεια

και κάθε μέρα που περνά δεν περνά

χωρίς ένα πλοίο να σκίζει την επιφάνεια της

θάλασσας που πάνω στον αφρό παρασέρνει ένα

μπουκάλι χωρίς μήνυμα αφού κάτι

τέτοιο θα ήταν περιττό.

Η είσοδος της ανάμνησης στο απριλιάτικο απόγευμα

Εσύ κι εγώ έχουμε κάτι
πάνω από μέτρα πέρα
από κράτη κι εγώ κι
εσύ δεν πέρασε μέρα χωρίς
μια στιγμή άγκυρα στο βυθό της
θάλασσας που βρέχει τη δική μου
ακτή με το δικό σου ηλιοβασίλεμα μα
κάθε στιγμή για πάντα.

Con la participación de...

Hay quien dice que la vida es un viaje de solo ida y que rara vez se te permite comprar el billete de ida y vuelta, ya que sale carísimo y hay que tener enchufe para conseguirlo. Dado que no conozco a nadie que haya vuelto a vivir después de haber muerto considero que dicha opinión es lo suficientemente verdadera como para dejar de pensar en conseguir el soñado billete de ida y vuelta.
Los ingleses lo llaman return ticket y no sé si con ello se refieren también al viaje de ida o solo piensan en el viaje de vuelta, independiemente de si hayan logrado realizar el viaje hacia el destino desde donde volverían al punto de partida. Sé que todo eso suena irrelevante con el título del texto aunque a menudo pienso que los títulos no son nada más que una etiqueta, la típica reproducción gráfica compuesta por palabras y dibujos, a veces escondida en alguna parte incómoda de la prenda y otras más aparente que nunca como si fuera más importante que la propia prenda en sí.
Los arboles me gustan porque no hace falta ponerles ninguna etiqueta y ningún título cuando te acercas a ellos. Te puedes quedar mirándolos, incluso charlando con ellos (a escondidas, claro, que si no corres el peligro de que la gente piense que estás mal de la cabeza, y esto a nadie le gusta, ¿a que sí?) y ellos no te pedirán permiso para que los mires ni te van a malinterpretar y, sobre todo, no te van a cobrar, mirarlos es gratis y grato.
Ay, siento que puedo escribir los versos más tristes esta noche pero otro poeta ya lo ha hecho por mí...

Συμβουλές σχετικά με την παρασκευή χρωμάτων για τη ζωγραφική

Για την παρασκευή μπλε χρώματος, κόψε ένα κομμάτι

από αυτόν τον αυγουστιάτικο ήλιο και βύθισέ το για λίγα λεπτά

σ' ένα ποτήρι θαλασσινό νερό: το διάφανο θα αναδειχθεί.
Πορτοκαλί, κόκκινο και βιολετί θα στα χαρίσει η αυγή

και το σούρουπο ως αντάλλαγμα για ένα χαμόγελο.

Αν χρειάζεσαι πράσινο ανέβα στον λόφο.

Μη ζητήσεις τίποτα από τα δέντρα, αλλά
ξερίζωσε μια χούφτα γρασίδι από αυτό που πάνω του ήταν πριν

τα μαλλιά σου ξαπλωμένα. Και το χρυσαφί, το χρυσαφί μάζεψέ το

προσεχτικά γιατί είναι εύθραυστο, από τα θραύσματα αυτής της στιγμής.

Martín López-Vega, Cuatro Poemas, LOS MONOS DE duplex, Μαδρίτη 2009

Consejos sobre la elaboración de colores para la pintura

Para elaborar el color azul, recorta un pedazo
de este cielo de agosto y sumérgelo unos minutos
en un vaso de agua de mar: ganará en transparencia.
Naranjas, rojos, violetas te los regalarán el amanecer
y el ocaso a cambio de una sonrisa. Si necesitas del verde
sube a la colina. No pidas nada a los árboles, pero
arranca el manojo de hierbas sobre el que tu pelo
haya estado acostado antes. Y el dorado, el dorado recógelo
cuidadosamente, de tan frágil, de las esquirlas de este instante.

Martín López-Vega, Cuatro Poemas, LOS MONOS DE duplex, Madrid 2009

Ποώδη

Μια των ημερών θα πιάσω να αλλάξω τη θέση της ζαρντινιέρας που έχω στο μπαλκόνι, δηλαδή όχι καμιά τρομερή αλλαγή απλά θα τη μετακινήσω ώστε η μέσα πλευρά να πάει έξω για να δουν λίγο ήλιο και αυτά τα φυλλαράκια από τα γεράνια μου. Όμως, θα τα παρακολουθώ στενά γιατί μπορεί να κλονιστούν από την απότομη αλλαγή και την έκθεση τους στην ηλιακή ακτινοβολία, ιδίως επειδή δεν έχουν συνηθίσει να εργάζονται στον τομέα της φωτοσύνθεσης. Μάλιστα σκέφτομαι ότι πριν προχωρήσω στην εν λόγω μετατόπιση θα ήταν καλό, για την ευκολότερη προσαρμογή των φύλλων, να τα προετοιμάσω πάνω στις νέες αρμοδιότητες που πρόκειται να αναλάβουν. Κρίνω, λοιπόν, ότι είναι σκόπιμο να οργανώσω την κατάρτισή τους μέσω ενός εντατικού σεμιναρίου, όπου θα μιλήσω για τη φωτοσύνθεση και θα βάλω κάποιες ασκήσεις, τόσο θεωρητικές όσο και πρακτικές, για να μην βρεθούν τα φυλλαράκια μου προ απροόπτου.
Το σεμινάριο θα περιλαμβάνει πέντε συνεδρίες ωριαίας διάρκειας που θα πραγματοποιείται το μεσημέρι, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος από την κανονική μου εργασία. Στην πρώτη συνεδρία θα γνωριστούμε. Θα μετρήσω ένα ένα κάθε φυλλαράκι και θα το καταγράψω στο απουσιολόγιο ανάλογα με το μέγεθος, το χρώμα και το σχήμα του. Όσο διαρκεί αυτή η καταμέτρηση θα αναφερθώ γενικά στην αναγκαιότητα της φωτοσύνθεσης για τη διατήρηση της ζωής χωρίς να επεκταθώ σε λεπτομέρειες. Θα προσπαθήσω να χτίσω ένα κλίμα εμπιστοσύνης ανάμεσα σε μένα και τα φύλλα, θέλω τα φύλλα να νιώθουν άνετα με την παρουσία μου ώστε να μου θέτουν τα ερωτήματά τους χωρίς ενδοιασμό. Θέλω να αποκτήσουν θάρρος.
Στη δεύτερη συνεδρία θα προχωρήσω στην ανάλυση της έννοιας της φωτοσύνθεσης κατά τη βιολογία και τη χημεία. Δεν θα τα κουράσω με εξαντλητικές αναφορές σε χημικές συνθέσεις και βιολογικές διεργασίες, θα τονίσω όμως την αναγκαιότητα να γνωρίζουν τα φύλλα τις βασικές αρχές που διέπουν τη διαδικασία της φωτοσύνθεσης. Θέλω να εννοήσουν το πώς γίνονται κάποια πράγματα, δεν γίνεται διαφορετικά.
Στην τρίτη συνεδρία θα προσεγγίσω την παραπάνω διαδικασία από πλευρά ιστορική και κοινωνικοοικονομική. Θα αναφέρω τρία παραδείγματα γνωστών φύλλων που διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στο ρου της παγκόσμιας ιστορίας εξαίροντας την αποκλειστικότητα που χαρακτηρίζει τα φύλλα κατά τη φωτοσυνθετική δραστηριότητα. Στο τέλος της συνεδρίας θα μοιράσω εργασίες που θα αφορούν στην εν λόγω ενότητα και θα ζητήσω από τα φύλλα να εξετάσουν την προβληματική της ιστορικής συνέχειας της φωτοσύνθεσης υπό το πρίσμα της ολοένα και μεγαλύτερης κλιματικής αλλαγής. Θέλω να τα ευαισθητοποιήσω σε ένα από τα πλέον σύνθετα προβλήματα του καιρού μας, μόνο έτσι θα συνειδητοποιήσουν το μέγεθος του προβλήματος.
Στην επόμενη συνεδρία, την τέταρτη κατά σειρά, θα ζητήσω από τα φύλλα να επεξεργαστούν σε ομάδες ένα θέμα σχετικό με τη φωτοσύνθεση, θα διατυπώσω δε μια υπόθεση εργασίας για την εν λόγω διαδικασία προσφέροντας κατά τον τρόπο αυτό κατευθυντήριες γραμμές και ένα σημείο αναφοράς κοινό σε όλες τις ομάδες. Δεδομένης της έλλειψης ομιλίας στα φύλλα, θα ζητήσω να μου παρουσιάσουν τα συμπεράσματα της έρευνάς τους με θροΐσματα που είναι και ο πλέον προσφιλής τρόπος έκφρασής τους. Θα ζητήσω, ωστόσο, να μην πλατειάζουν ή να μην παρεκτρέπονται του θέματος διότι δεν κατέχω με επάρκεια τη θροϊσματική γλώσσα και δεν θέλω να οδηγηθώ σε λανθασμένες ερμηνείες. Θέλω να επιστήσω την προσοχή τους στην ανάλυση με λογικά επιχειρήματα και στην αντιμετώπιση των επιμέρους συνισταμένων του προβλήματος με σοβαρότητα.
Στην πέμπτη και τελευταία συνεδρία θα υπάρχει πρακτική εξάσκηση για να διαπιστώσω κατά πόσο είναι σε θέση όλα ή ορισμένα φύλλα να αντεπεξέλθουν στα νέα τους καθήκοντα. Σκέφτομαι να κάνω το ακόλουθο πείραμα: Αφενός θα στρέφω σταδιακά πάνω στην επιδερμίδα τους τον προβολέα του γραφείου μου που λειτουργεί με λάμπα ηλιακού φωτός (τις γνωστές μπλε λάμπες) για περίπου δύο λεπτά σε κάθε φύλλο και αφετέρου θα καταγράφω τις αντιδράσεις τους σε ένα σημειωματάριο που θα έχω χωρίσει σε τρεις στήλες, οι οποίες θα τιτλοφορούνται: ευαισθησία, τονικότητα χρώματος και απορρόφηση. Όλες οι μετρήσεις θα βασίζονται στη μέθοδο της φωτοελαστικότητας. Θέλω να αναλάβουν δράση, μόνο έτσι θα ενεργοποιήσουν τις κρυμμένες δυνάμεις τους, αυτό το ξέρουν μέχρι και τα μικρά παιδιά.
Τέλος, τα φύλλα με τις καλύτερες επιδόσεις θα κρίνονται ως καταλληλότερα για τη λειτουργία της φωτοσύνθεσης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όταν πιάσω και αλλάξω τη θέση της ζαρντινιέρας στο μπαλκόνι θα πρέπει να την τοποθετήσω κατά τρόπο ώστε τα προαναφερθέντα άριστα φύλλα να μην παρεμποδίζονται στο έργο τους από τα λιγότερο επαρκή και αν αυτό δεν είναι εφικτό λόγω έλλειψης χώρου ή άλλων παραγόντων, θα πρέπει να απομονώσω τα ανεπαρκή φύλλα από τα υπόλοιπα, είτε με την αφαίρεσή τους από το βλαστό (το οποίο εξοικονομεί χρόνο και χρήμα) είτε εκπαιδεύοντάς τα εκ νέου προκειμένου να αποκτήσουν και αυτά τις ιδιότητες που θα τα καταστήσουν εφάμιλλα των ισχυρών φύλλων ή έστω ικανά να λειτουργούν εφεδρικά σε περιπτώσεις υπεραπορρόφησης ηλιακής ενέργειας και συνακόλουθα αυξημένου φόρτου εργασίας. Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον θα μετακινήσω τη ζαρντινιέρα την άνοιξη, τότε που το φως της ημέρας διαρκεί περισσότερο από ότι σήμερα, γεγονός που ευνοεί την ανθοφορία και την ανάπτυξη, εκτός κι αν μέχρι τότε δεν υπάρχει άνοιξη οπότε και επιστρέφω στην αρχική μου σκέψη να αλλάξω τη θέση της ζαρντινιέρας μια των ημερών, δεν γαμιέται...

VI

Κύκλος είναι η ζωή, ένας κύκλος: στην αρχή τη φοράς σαν πολύτιμο δαχτυλίδι που το χαζεύεις συνέχεια και μετά παχαίνει το δάχτυλο και πια δεν σου κάνει το κόσμημα, σε στενεύει και δεν μπορείς να το βγάλεις γιατί έχει σφηνώσει στην άρθρωση.

V

Με τα χέρια στην τσέπη

κουβαλάω το κρύο

από τη Σόλωνος στο Κολωνάκι ως τα Εξάρχεια.

IV

Κουράστηκα σήμερα σαν χθες

σαν κάθε μέρα, σαν προχθές,

σαν πέρυσι και πάλι

φέτος σαν άλλοτε πάμε.

III

Ξαφνικά δεν υπάρχει ξαφνικά, δηλαδή μιλάμε και ό,τι και να σου πω δεν αλλάζει ένταση και βάθος, η ομιλία είναι μονότονη και επίπεδη σαν ένα οροπέδιο, μέχρι κι ο ορίζοντας κυριολεκτεί και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες ή δεύτερες σκέψεις, που λεν κι οι Άγγλοι στο χωριό τους.

Δεν υπάρχει περιθώριο για περιθώριο, δηλαδή μιλάμε και ό,τι και να σου πω δεν διακόπτεται από παύσεις και πλατειασμούς, η ομιλία γίνεται όμηρος της μηδενικής ανοχής, όπως αυτής που εξαγγέλλουν οι πολιτικοί ενάντια στους τρομοκράτες.

Τα ενάντια στα ενάντια απουσιάζουν, δηλαδή μιλάμε και ό,τι και να σου πω δεν διασταυρώνεται σαν ξίφος και ασπίδα, η ομιλία μεταμορφώνεται σε σταγόνα που κυλά η μία πάνω στην άλλη σαν από βρύση που στάζει και πέφτει στη γούρνα δημιουργώντας ομόκεντρους κύκλους για να χαθεί αμέσως στο άπειρο.

Επ’ άπειρο να σ' αγαπώ δεν υπάρχει, δηλαδή μιλάμε και ό,τι και να σου πω θα ήταν σαν να μιλάμε μια γλώσσα που ξαφνικά αφήνει περιθώριο στα ενάντια και όπως προειπώθηκε δεν υπάρχει

ούτε ξαφνικά

ούτε περιθώριο

ούτε ενάντια.

II

Έτρεχε το θέλω, έτρεχε και του’ λεγα, πρόσεχε!
Μα πού, ακούει το θέλω;
Και σκόνταψε κι έφαγε τα μούτρα του και τώρα κλαίει.

I

Παραμονές του έλα χιόνιζε όλο το βράδυ
η αγάπη μου αποκλείστηκε
και δεν έφτασε ποτέ.

Απογοητευτικό σονέτο

Έχω κι εγώ αυτό που λένε της αγάπης τον πόθο
που σαν έρθει το βράδυ αρχίζει κι αρπάζει
από μια σπίθα μονάχα του νου λαμπαδιάζει
και τα σεντόνια αλλάζουνε χρώμα, το νιώθω.

Μα τα σεντόνια αλλάζουνε χρώμα απ’ τον πόθο
το βράδυ σαν έρθει και λαμπαδιάζει
και τότε μια σπίθα αρχίζει κι αρπάζει
αυτό που ο νους κι εγώ σαν αγάπη το νιώθω.

Σαν έρθει το βράδυ μαζί με τον πόθο
αλλάζει το χρώμα κι ο νους λαμπαδιάζει
αρχίζει η σπίθα την αγάπη αρπάζει
απ’ τα σεντόνια, κι εγώ αυτό που λένε το νιώθω.

Το χρώμα που αρχίζει στης αγάπης τον πόθο
είναι το βράδυ που μεμιάς λαμπαδιάζει
και στα σεντόνια μονάχα η σπίθα αρπάζει
κάτι απ΄ αυτό που λένε κι εγώ πως το νιώθω.

Post-electronic love poem

The machine says I am damned, too

much data in my head and

heart is lost in last decades, oh!

hope is part of the network still

you can become a member just

by signing up as

soon as your eyes are electronic and

your face is totally digital.

Now the machine says I am in love, pardon?

love is continuously under construction and

lies are digital, yes

secrets are electronic the

keyboard is the partner of the monitor

the one your electronic eyes watch to

mirror your digital face.

Finally the machine says I’ve lost my mind, sure

somewhere in the electronic network

it won't be easy to find it unless

I search in last decades when

love was full of funny faces with

damned sparkling eyes, that is,

my tongue swam in your saliva, come on!

and vice versa.