2009

Ευχή μου όλοι οι απάτριδες να βρούμε μια πατρίδα.

Χριστουγεννιάτικη βλασφημία

...Χριστού τη(ς) θεια(ς) (Σου) γέννηση
να πω στ' αρχοντικό σας.

EL ROTO, εφημερίδα EL PAIS, 15.12.08

'Οχι άλλο κάρβουνο, όχι άλλο κάρβουνο!

Τις τελευταίες δεκαετίες, ο άνθρωπος __________________.

_________________________________________________

_________________________________________________

______________________________. Ωστόσο, η ανάγκη για

την απόκτηση ολοένα και περισσότερων ________________

_________________________________________________

_________________________________________________

_________________________________________________.

Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι λόγοι ______________

_________________________________________________

_________________________________________________.

Αντιθέτως, η ανυπαρξία ______________________________

προκαλεί τη σημερινή _______________________________

_________________________________________________

_________________________________________________.

Είναι προφανές ότι η κατάσταση δεν φαίνεται να __________

__________________________. Μάλιστα, κάποιοι μιλούν για

__________________________________________________

__________________________________________________

_________. Εφόσον κάτι τέτοιο επιβεβαιωθεί, θα οδηγηθούμε

με βεβαιότητα στην __________________________________,

__________________________________________________

__________________________________________________

__________________________________________________.

Κατά συνέπεια,______________________________________

__________________________________________________

__________________________________________________.

Διότι όσο υπάρχει ____________________________ τόσο θα

αυξάνεται η γενική __________________________________

__________________________________________________

με ανεξέλεγκτες για τον άνθρωπο συνέπειες. _____________

_____________________________________;

País al borde de un ataque cardíaco

Διπλή χρήση μονής

Εφόσον κριθεί ότι μοναχοί εμπλέκονται σε οικονομικά σκάνδαλα και δοσοληψίες που δεν συνάδουν με τη φύση του έργου που επιτελούν, υπάρχει και η ακόλουθη πρόταση για την αποφυγή συμφόρησης των ήδη επιβαρυμένων σωφρονιστικών καταστημάτων στη χώρα μας: Σε κάθε μονή υπάρχουν κελιά στα οποία αποσύρονται ασκητές-μοναχοί εδώ και αιώνες γιατί εκεί έχουν απεριόριστη σύνδεση με τα Θεία, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Σε αυτό το περιβάλλον έχουν τη δυνατότητα επικοινωνίας με δυνάμεις που εμείς αδυνατούμε να συλλάβουμε, η δε επικοινωνία επιτυγχάνεται με νηστεία και προσευχή. Αυτές οι συνθήκες απομόνωσης εμφανίζουν σημαντικό βαθμό ομοιότητας με τις ποινές στέρησης της ελευθερίας που επιβάλλει ο Ποινικός Κώδικας της νομοθεσίας μας σε περίπτωση που διαγνωστεί παράβαση των διατάξεών του από τα αρμόδια δικαστήρια. Δεδομένης της υπάρχουσας υλικοτεχνικής υποδομής, θα ήταν εξαιρετική ιδέα να χρησιμοποιηθούν τα εν λόγω κελιά, τόσο για την ως άνω λειτουργία που ήδη εξυπηρετούν χωρίς πρόβλημα, όσο και για την έκτιση των ποινών όλων όσοι ήθελε κριθεί ότι έχουν διαπράξει εγκληματικές πράξεις. Κατ' αυτόν τον τρόπο, θα συνεχιστεί απρόσκοπτα το έργο αυτών που έχουν ασπαστεί το μοναχικό βίο, ταυτόχρονα όμως θα αποδωθεί και δικαιοσύνη για τις παράνομες πράξεις ή παραλείψεις αυτών που θα καταδικαστούν σχετικά. Έτσι, οι ιθύνοντες των φυλακών δεν θα περιέλθουν σε δεινή θέση, αφού δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν τις μαζικές εισροές μαυροφορεμένων, γενειοφόρων ανδρών στα καταστήματά τους και θα περιοριστούν στην εξεύρεση λύσεων επί των ήδη υφιστάμενων προβλημάτων εκ της συσσώρευσης περισσότερων από όσους μπορούν να αντέξουν παραβατών του κοινού ποινικού δικαίου. Η δε δευτερεύουσα χρήση των κελιών των μονών δεν θα αλλοιώνει την κύρια χρήση τους, όπως αυτή προπεριγράφη ανωτέρω, και κατά συνέπεια ουδέν πρόβλημα θα δημιουργείται στους κόλπους της εκκλησίας, η οποία θα εξακολουθεί να επιτελεί ανεμπόδιστα το θεάρεστο έργο της.

Otoño con ñ

La felicidad tiene que ser como esto: hojas de ocra, alguna rosa y estar rodeado del mundo desconocido.
No, en serio, la felicidad tiene que ser algo parecido a la pintura paisajista de principios del siglo pasado, es decir las nubes blancas acumuladas en la esquina del cuadro y pintadas por encima de un cielo azul, repleto de luz oculta. Si te digo la verdad, no entiendo porqué la gente se queja tanto del otoño y lo considera sinonimo de la melancolia. ¿Qué de melancólico tiene una lagrima que resbala en el cristal de la ventana que da al parque? ¿Es que los arboles no lloran? ¿Y qué de melancólico tiene ese color gris otoñal, que es la media ideal del blanco devorado por el negro (o el contrario), al igual que la propia vida, por mucho que nos pongamos camisetas de colorines y nos maquillemos la cara?
No, insisto en que la felicidad tiene que ser como esto: hojas de ocra, alguna rosa y estar rodeado del mundo desconocido.

Και να!

Καινά!

Κενά!

Τις νύχτες που λοξοδρομούν τα όνειρα

ανασύρω από το συρτάρι της κουζίνας μια συνταγή στην τύχη,

η εκτέλεση της οποίας θα φάνταζε αδύνατη

οποιαδήποτε άλλη στιγμή του εικοσιτετραώρου.

Τα υλικά βρίσκονται εκεί και περιμένουν να αναμειχθούν

όσο τα δοχεία κοιτάζουν ανυπόμονα και αντιδρούν εκστατικά

μόλις έρθουν σε επαφή με τα δάχτυλα.

Η παρασκευή είναι διπολική,

όπως ο φόνος,

αφήνει ίχνη και στους δύο που μοιράζονται το κοινό μαχαίρι,

μισό στο σώμα μισό στη χούφτα,

κι αν δεν υπήρχε η απειλή της τιμωρίας

θα σκοτώναμε κάθε λεπτό της ίδιας ώρας.

Πάει να γίνει συνήθεια και ξαναφεύγει,

αυτός ο μήνας μας δόθηκε για τις γρίπες και τα κρύα τα νερά.

Πάρτυ μεταμφιεσμένων

Καθώς πλησιάζω προς τον άγνωστο άνδρα που στέκεται εδώ και ώρα σε μια γωνία της κατάμεστης αίθουσας σκέφτομαι να τον ρωτήσω τι έχει ντυθεί. Φοράει ένα παλιομοδίτικο, μπλε σκούρο κοστούμι με μαντήλι πουά στο πέτο, λευκό πουκάμισο με μικρό γιακά και γραβάτα πουά επίσης, στις αποχρώσεις του μπλε πάντα, κρατάει ένα μπαστούνι – σχεδόν στηρίζεται στο μπαστούνι που δεν έχει αποχωριστεί από την ώρα που μπήκε στην αίθουσα – αλλά δεν κουτσαίνει, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Πάντως το μπαστούνι δεν μοιάζει διακοσμητικό αν και ακόμα δεν έχω καταλάβει τη χρήση του και όσο κατευθύνομαι προς αυτόν το βλέμμα του παραμένει ακίνητο αλλά όχι απλανές, δεν καταλαβαίνω πού ακριβώς κοιτάει, ίσως είναι λίγο αλήθωρος, όμως όταν φτάνω μπροστά του εκείνος αντιλαμβάνεται την παρουσία μου και μου χαμογελάει αλλά σαν να μη με βλέπει και φυσικά δεν τολμώ να σκεφτώ ότι είναι τυφλός, ή μάλλον τολμώ να σκεφτώ ότι είναι τυφλός αλλά δεν διανοούμαι να τον ρωτήσω, ή μάλλον για λίγο περνάει από το μυαλό μου να τον ρωτήσω, αν και δεν βρίσκω το θάρρος για μια τέτοια ερώτηση, οπότε ξαφνικά μου’ ρχεται να τον ρωτήσω τι έχει ντυθεί. Τίποτα, είναι η απάντηση που λαμβάνω, αν εννοείτε σε τι έχω μεταμφιεστεί ή τα συνηθισμένα μου ρούχα, αν κυριολεκτείτε στην ερώτησή σας. Επιμένω λίγο περισσότερο λέγοντας ότι το όλο παρουσιαστικό του, οι κινήσεις του εν γένει και το βλέμμα του με έκαναν να σκεφτώ ότι έχει ντυθεί τυφλός. Τυφλός δεν ντύνεσαι, γεννιέσαι ή γίνεσαι, είναι η απάντηση που λαμβάνω, και για να σας λύσω την απορία, θα πρέπει να συστηθούμε: Ονομάζομαι Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

Και για όλο το υπόλοιπο βράδυ αυτός συνέχισε να είναι ένας τυφλός άνδρας κι εγώ συνέχισα να είμαι μια αόρατη γυναίκα.

Διαπιστώσεις

Όσο περισσότερο προσπαθώ να πιστέψω στον εαυτό μου τόσο λιγότερο πιστεύω ότι υπάρχει (ένας μόνο) εαυτός για να πιστέψω. Επιπλέον, το να πιστέψω στον (έναν μόνο) εαυτό μου, είναι κάτι που προυποθέτει να γνωρίζω καλά τον (έναν μόνο) εαυτό μου, τον οποίο εγώ γνωρίζω μόνο εξ όψεως. Έτσι καταλήγω να προσπαθώ να πιστεύω σε πολλαπλούς εαυτούς διαφορετικών ατόμων με την ελπίδα ότι η πίστη αυτή θα με βοηθήσει να ανακαλύψω τον (έναν μόνο) εαυτό μου, στον οποίο προσπαθώ ειλικρινά να πιστέψω, μόνο που όσο περισσότερο προσπαθώ να πιστέψω σε αυτόν, τόσο απομακρύνομαι από το αντικείμενο της πίστης μου και για να μη χάσω εντελώς την αναγκαία αυτή πίστη σταματώ αμέσως την προσπάθειά μου να πιστεύω στον (έναν μόνο) εαυτό για να μη βγω εντελώς εκτός εαυτού και μετά αναγκαστώ να αναζητήσω το χαμένο μου εαυτό πριν καλά καλά τον γνωρίσω...

Η πόλη του Βορρά

Ο Κάρτο και η Ντέλα ζουν σε μια παραθαλάσσια πόλη του Βορρά. Μεγαλώνουν σε διαφορετικές γειτονιές και δεν έχουν συναντηθεί μέχρι σήμερα. Είναι συνομήλικοι και έχουν τις ίδιες, περίπου, συνήθειες. Οι συνεχείς βροχές και η μόνιμη υγρασία του περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώνουν έχουν κάνει τους αραιούς επισκέπτες την πόλης αυτής να τους παρουμοιάζουν με αμφίβια. Κατά κάποιο τρόπο, η ζωή όλων κατοίκων εδώ είναι βουτηγμένη στο νερό. Ο ένας είναι ψαράς, ο άλλος ναυτικός, υπάρχουν κάμποσοι υδραυλικοί και υπάρχουν οι υπόλοιποι που βρέχονται στις ανοιχτές πληγές των προηγούμενων.

Ο Κάρτο πηγαίνει σχολείο και τα βράδια στα όνειρά του βλέπει τον εαυτό του στην ίδια πάντα ηλικία να πηγαίνει σχολείο. Και ξυπνάει αγχωμένος τη στιγμή που στο όνειρό του χτυπάει το κουδούνι που σημαίνει την έναρξη του μαθήματος ή τη λήξη του διαλείμματος – δεν έχει σημασία – και είναι κάθιδρος γιατί δεν του αρέσει το σχολείο, δεν του αρέσει, δεν του αρέσει, δεν του αρέσει. Κοιτάει έξω από το στενό παράθυρο του μικρού δωματίου του, που έχει την τύχη να μη μοιράζεται με άλλους, και όταν οι νύχτες είναι ασυννέφιαστες βλέπει μια λωρίδα έναστρου ουρανού που του είναι αρκετή για να αναθαρρέψει και να κάνει την ακόλουθη σκέψη: ...αν το σχολείο συνεχίζεται για πάντα προτιμώ να το σκάσω για κάποιο μακρινό μέρος, ελπίζοντας ότι τουλάχιστον εκεί θα πάψει να εμφανίζεται κάθε βράδυ ο ίδιος εφιάλτης. Παρασύρεται μέσα στη σκέψη αυτή, τόσο που πιστεύει ότι γλιστράει στην επιφάνεια κάποιου λαμπερού αστεριού που κοιτάζει επίμονα.

Η Ντέλα, σε μια άλλη γειτονιά της ίδιας πόλης, μόλις που προλαβαίνει να ρίξει μια ματιά στον ίδιο ουρανό τα βράδια. Πηγαίνει και αυτή σχολείο, σε διαφορετικό όμως, και έχει να φροντίζει κι άλλους ανθρώπους σε ένα σπίτι δίχως γονείς. Ο μοναδικός χρόνος που περνάει μόνη είναι όποτε επιστρέφει από το σχολείο στο σπίτι. Είναι η ώρα που απολαμβάνει περισσότερο, να περπατάει κατά μήκος του παραλιακού δρόμου, να κοιτάζει την απέραντη θάλασσα που νιώθει ότι είναι και η μόνη με την οποία μπορούν να πουν μαζί ένα τραγούδι. Εύχεται να μπορεί να πηγαίνει πάντα σχολείο για να έχει τη δυνατότητα να κάνει αυτή τη διαδρομή. Περπατάει ανάλαφρα και δεν βιάζεται να γυρίσει στο σπίτι, κυρίως δεν σκέφτεται ότι πρέπει να πάει στο σπίτι, να επιστρέψει στο σπίτι, στο σπίτι, το σπίτι για λίγο απουσιάζει. Όλες οι ώρες είναι ίδιες, με μοναδική εξαίρεση αυτή την ώρα, τώρα, που η θάλασσα είναι δίπλα της και οι σκέψεις της την ακολουθούν το ίδιο ελαφρές, σαν τα ανάλαφρα βήματά της. Όταν όμως διασχίσει το δρόμο για να στρίψει στη γωνία των οδών Κόντεγκαρτ και Ούσβιχ για να ανηφορίσει προς το σπίτι της, οι σκέψεις της την αποχαιρετάνε, μένουν πίσω, λίγο πριν τη στροφή του δρόμου κι εκείνη αρχίζει να βαδίζει πλέον με πιο γοργό ρυθμό, αποφεύγοντας να λοξοδρομεί ή να χαζεύει βιτρίνες γιατί θα αργήσει.

Καμιά φορά όταν ο Κάρτο γλιστράει με κάποιο αστέρι που πέφτει, ένα δάκρυ βρέχει το μάγουλο της Ντέλα που είναι βυθισμένη σε ένα ύπνο δίχως όνειρα.

Το στρώσιμο των χαλιών του Οκτώβρη

For the very first time?

Σαν την παρθένα που την αγγίζουν πρώτη φορά θα πας αύριο νωρίς το απόγευμα για να γεμίσεις την αρένα με αλαλαγμούς και να βγάλεις απανωτές φωτογραφίες και βίντεο με το κινητό σου, όσο θα πέφτει η βροχή πάνω σου – όχι στη Θεά – η δε θέα από κει που θα στέκεσαι θα είναι απαράδεκτη γιατί μπροστά σου θα στέκονται τουλάχιστον δυο μαντράχαλοι που ίσως καύλωναν κάποτε με τα ροζ, διχτυωτά καλτσόν και τις μίνι-φούστες από δερματίνη ή τουλάχιστον δυο γκέι που θα σκίζουν τα ιμάτια τους όποτε λαμβάνει χώρα κάποια αερόβια πόζα επί της γιγαντοοθόνης από τους πολυάριθμους, ιδρωμένους χορευτές με το ξυρισμένο στέρνο και κάθε νάζι της Θεάς, κάθε νότα που θα βγαίνει από το πιο βαθύ λαρύγγι ever, που έχει καταπιεί και χωνέψει όλες τις αρχές του σύγχρονου μάρκετινγκ, θα προκαλεί βαθμηδόν μια κυματιστή έκσταση, κατά τη διάρκεια της οποίας οφθαλμοί και ώτα θα υφίστανται την πιο ελεεινή δοκιμασία γιατί θα πρέπει να πειστείς ότι αυτό που βλέπεις και ακούς πρέπει να σου αρέσει, αυτό πρέπει να είναι το υπερθέαμα που περίμενες, το εισιτήριο για την παρακολούθηση του οποίου ακριβοπλήρωσες, διότι δεν είναι και μικρό το κόστος συντήρησης ενός σώματος σε αυτή την ηλικία για να δείχνει είκοσι χρόνια νεώτερο, στηρίζεις την πρόοδο της μακροβιοτικής και δεν το έχεις καταλάβει, παίρνεις μέρος στην εξελιγκτική πορεία του ανθρώπινου είδους και δεν το ξέρεις και ξέρεις γιατί; Επειδή ακόμα λειτουργεί κάπως το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου σου που είναι υπεύθυνο για την οπτική αντίληψη του χώρου, την κατανόηση μεταφορικών εννοιών, τη συναισθηματική φόρτιση και τη μελωδία λόγου, την οπτική μνήμη, την προσοχή, τη διάκριση πολύπλοκων ακουστικών τόνων, την επεξεργασία ερεθισμάτων αφής, τα αισθήματα, τις συγκινήσεις, τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, την καλλιτεχνική έκφραση και την ευαισθησία στα χρώματα, και κατά συνέπεια η λειτουργία αυτή σε εμποδίζει να καταλάβεις ότι από αύριο η Ελλάδα δεν θα είναι πια η ίδια, από αύριο η Ελλάδα δεν θα είναι πια παρθένα...

Αγαπώντας Πιστά την Ελπίδα κατακτάς τη Σοφία

(χωρίς κείμενο)

Η γεννέθλια θηλιά σου

Κοντολογίς, ερμήνευε τη μέρα με ένα αστείο

κι όλα τα λάθη ημέρευε τη νύχτα με τη λήθη

να πας γλυκά το σώμα σου μέχρι να γίνει κρύο

και να τα ζεις πριν γίνουνε τα περασμένα μύθοι.

Φοβάμαι πως δεν χωράει η Ελλάδα στο σάκο σου.

Αν εδώ είναι επτά, στην Ισπανία θα είναι έξι – μια ώρα λιγότερο στα Κανάρια – όπου ο ήλιος ακόμα καίει για τα καλά ενώ εδώ το φως είναι μάλλον απαλό, δηλαδή ιδανικό για να βγάλεις φωτογραφία τις σκιές που είναι γεμάτες άμμο ή τον ταραγμένο καθρέφτη στην επιφάνεια αυτού που υποτίθεται ότι είναι η Mare Nostrum, όλα εκείνα τα θαλάσσια ρεύματα που ταξιδεύουν στο νότο ή το βορρά ή αντίθετα, μέρα παρά μέρα, κάτω από ένα έναστρο ουρανό που εντός ολίγου θα αντικατοπρίζεται στην οθόνη του φορητού μου, κι εδώ, πάνω στο γραφείο μου υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που μου αποσπούν την προσοχή και ξεχνώ τι ήθελα να γράψω, μεταξύ άλλων υπάρχει κι ένα βιβλίο, που αν είσαι Έλληνας δεν σου χρειάζεται κι αν είσαι Ισπανός αλλά δεν βρίσκεσαι εδώ πάλι σου είναι αχρείαστο, καθώς πρόκειται για ένα τουριστικό οδηγό της Ελλάδας, δηλαδή της χώρας που είναι προτιμότερο να γνωρίσεις χωρίς οδηγούς και αποσκευές, κατά τη γνώμη των ιθαγενών, μάλιστα ο ιδανικός τρόπος να τη γνωρίσεις θα ήταν να μην την επισκεφτείς καθόλου διότι αν έχεις βρεθεί εδώ έστω και μια φορά θα θέλεις να επανέλθεις, όπως όταν επανέρχεται στον οισοφάγο το δύσπεπτο αγγούρι που είναι ένας καρπός σαρκώδης, κιλινδρικός, μήκους 6 με 12 εκατοστά και πάχους 2 με 5 εκατοστά (μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό, έτσι αποδίδεται η έννοια στο λεξικό) και σου ξεφεύγει ένα ρέψιμο τελείως φυσικά, σχεδόν αναπόφευκτα, και μάλιστα, παρά το γεγονός ότι είσαι με κόσμο, εσύ δεν ντρέπεσαι και γιατί να ντραπείς άλλωστε, στη ζωή αυτή ή σε οποιαδήποτε άλλη, πρέπει κανείς να εκφράζεται ελεύθερα, εννοείται!, υποθέτω ότι όλο και κάποιος θα σε υπομείνει ή όχι, αυτό είναι το λιγότερο, το σημαντικό είναι συνεχίσεις να είσαι φυσικός, πλήρης και υγιής, σαν το γάλα της κατσίκας – η οποία, παρεπιμπτόντως, είναι ένα πανέμορφο ζώο και έχει υπέροχο κρέας – με το οποίο γάλα φτιάχνονται ένα σωρό τυριά που αν συνοδευτούν με pa amb tomaquet, ελαιόλαδο και ρίγανο, κατά προτίμηση από τις ξερές βουνοπλαγιές της νότιας Κρήτης, είναι πεντανόστιμα, no hay comida más rica, αμέσως θα διαπιστώσεις πως σου ανοίγει η όρεξη και μετά, άντε να στην κλείσει κανείς, Ω Ζευ!, αν μπορούσες να δεις τι περιδρομιάζεις, θα νόμιζε κανείς ότι δεν χωράει άλλο φαγητό στο στομάχι σου, κι ωστόσο, χωράει μια χαρά, θα φταίει ο μεταβολισμός σου (που να σου εξηγώ τώρα τις υπερωρίες που κάνει αυτή η λέξη με την πάρτη σου), είναι απίστευτο, χωράνε και θα χωράνε τα πάντα, μα βέβαια, εσύ πορίζεσαι με αυτή τη ρήση, τι να μου λες τώρα, θα ήταν αδύνατο να ζήσεις χωρίς αυτή, τη μοτοσυκλέτα, τη φιλία, τη γυναίκα, την πείνα.

Me temo que Grecia no cabe en tu mochila.

Si son las siete aquí, serán las seis en España, y una hora menos en Canarias, donde aún el sol pega mucho mientras que aquí la luz es más bien suave, es decir ideal para sacar fotos de las sombras llenas de arena o del espejo agitado en la superficie de lo que se supone que es el Mare Nostrum, todas aquellas corrientes de aguas que viajan hacía el sur o hacia el norte, o viceversa, un día sí un día no, bajo un cielo repleto de astros que dentro de nada se reflejarán en la pantalla de mi portátil, y aquí, encima de la mesa de escribir hay mogollón de cosas que me distraen de lo quería escribir, entre otras cosas se halla un libro que si eres griego no te sirve nada y si eres español pero no estás aquí tampoco te sirve ya que se trata de una guía turística de Grecia, país que es recomendable conocerlo sin guías ni equipaje, según los indígenas, de hecho, la manera ideal de conocerlo sería no visitarlo nunca porque si ya has estado una vez querrás repetir, como cuando se te repite el pepino que es un fruto pulposo, cilíndrico, de seis a doce centímetros de largo y dos a cinco de grueso (malpensao, que es la definición de la RAE, respeto) y te sale un eructo tan natural, casi inevitable y, a pesar de estar rodeado de gente, no te cortas porque claro, no tienes porqué cortarte, al contrario, en esta y en cualquier otra vida hay que expresarse libremente, ¡hombre!, supongo que habrá quien te aguante o no, pero esto es lo de menos, lo importante es seguir natural, íntegro y sano, al igual que la leche de cabra - ¡que animal más bonito y que carne tan rica! – con la que se hace un montón de quesos que cuando van combinados con pa amb tomaquet, aceite de oliva y orégano, preferiblemente de los montes secos del sur de Creta, están riquísimos, δεν υπάρχει πιο θαυμάσιο φαγητό, ya verás como se te abre el apetito que luego no hay quien te lo cierre, ¡Zeus mio!, si llegas a ver lo que comes, parece que no va a caber más comida en tu estómago y, sin embargo, sí cabe, será tu metabolismo que a saber de donde viene esta palabra, es increible, todo cabe y todo cabrá, claro, este es tu motto, y con lo que te gustan los mottoes y las motos, ya me contarás, sería imposible vivir sin ella, la moto, la amistad, la mujer, la comida.

Saludos de la otra vida, la que está por venir o la que ya ha sido.

Πάμε μαζί;

Πάμε.

Και μετά, και μετά, όταν ήρθες, εγώ, και μετά θα πάρουμε μια βάρκα και μετά, ουχ, μα τι κάνεις ρε; παίζουμε; μετά, πάρε εσύ αυτό, έλα!, δώστο μου, κράτα, τσαφ, τσαφ, κοίτα! πετάω, είμαι ο Σπάιντερμαν, ουώχ! έχω ένα μπρατσάκι, δεν έχω άλλο, το άλλο μου σκίστηκε, και μετά θα φύγουμε, αύριο, πότε είναι αύριο; τώρα; μετά πήγαμε και, μη φεύγεις, θέλω να πάμε σπίτι, σου αρέσει; ναι, όχι, δεν θέλω, άσε με, μα είμαι παιδάκι, θέλω να παίξω, πού είναι η γυναίκα σου; δεν έχεις γυναίκα; μα έχεις γένια, και μετά, μετά έφυγε και ζιιιουουν, τσακ, τσαφ, πάρε με αγκαλιά, κουράστηκα, κουράστηκες; πάμε στη θάλασσα, κοίτα νονέ! με το νονέ, η νονά είναι στην Αθήνα; σε παρακαλώ, άκουσέ με, και μετά, σήκω, έλα, μαμά! πότε θα πάω στο σχολείο; στο χορχόσπιτο, μπαμπά, θέλω να δω παιδικό, έλα μια αγκαλιά και ένα φιλάκι, κόλλα το, καράτε, τσαφ, ζουουουν, πάλι μακαρόνια, μπλιαχ, δεν μου αρέσει το πράσινο, τι είναι; εσύ θα έρχεσαι; έκπληξη, παραλίγο να σκοτώθηκα και μετά, σκαρφαλώνω στο δέντρο αλλά δεν σκαρφαλώνω, είναι μικρό, δώσε μου το χέρι σου, κάνει ζέστη, δεν θέλω καπέλο, και μετά, έλα να βάλουμε παπούτσια, πού είναι τα παιχνίδια σου; Μάρκο φεύγουμε, ήρθε ο παππούς, θέλω τη γιαγιά, ρε έτσι είναι, ρε εγώ, εγώ όταν αγαπάω...

Un safari en el salón (está por venir...)

Texto: Joan de Déu Prats
Ilustración: Daniel Jiménez
Editorial BRUNO
Madrid 1999

LII

Σαν τις ελιές τους ράβδισε ο χρόνος
και τους τσάκισε
κι αυτοί να νοσταλγούν τον ελαιώνα
που ήταν.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΥΛΩΤΗΣ
Φυσική Ιστορία του Θανάτου
Εκδόσεις Γαβριηλίδης
Αθήνα 2005

Γιατί δεν έχω γίνει ακόμα διάσημος

Εγώ ήθελα να γίνω επιτυχημένος συγγραφέας. Όταν το είπα σε ένα φίλο μου που εργάζεται ως βιβλιοκριτικός σε μία εφημερίδα και δύο περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας μου έδωσε την εξής συμβουλή: Κοίτα, μου λέει, εάν θέλεις να πετύχεις στο χώρο πρέπει να κάτσεις να διαβάσεις τρία κλασικά έργα πεθαμένων συγγραφέων. Αφού τα μάθεις απέξω, πρέπει να τα ξαναγράψεις με δικά σου λόγια σε ένα μόνο βιβλίο. Με αυτό τον τρόπο, έλεγε, οι κριτικοί θα βρουν κάποιο σημείο αναφοράς σε έργα της κλασικής λογοτεχνίας - που όπως ισχυριζόταν τους ξετρέλαινε - και ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της βιβλιοκριτικής, θα γίνει η απαραίτητη διαφήμιση για να μπορεί να πουλήσει το βιβλίο.
Πράγματι, κάθησα τότε και διάβασα τρία έργα πεθαμένων συγγραφέων, με τη διαφορά ότι δεν ήταν κλασικά. Ήξερα εξ αρχής ότι κανένας δεν τα γνώριζε, όμως όσο δούλευα πάνω στα κείμενα και αφιέρωνα ώρες μελέτης σε αυτά και τους συγγραφείς τους, ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα ανακαλυφθούν από κάποιον ειδικό, μελετητή ή βιβλιοκριτικό, και θα αποκτήσουν την απαραίτητη διασημότητα που θα τα εκτόξευε στη σφαίρα του κλασικού. Έτσι, θα μπορούσα να προχωρήσω και εγώ στη συγγραφή και τη δημοσίευση του βιβλίου μου.
Όμως, μέχρι σήμερα, κανένας δεν τα έχει πάρει χαμπάρι κι εγώ, χωρίς σημείο αναφοράς σε έργα της κλασικής λογοτεχνίας είμαι καταδικασμένος στην αφάνεια.

Πώς είμαι τώρα;

Πέρασαν κιόλας πάνω από τριάντα τρία χρόνια από τότε που κοιτούσα έκπληκτος για πρώτη φορά το είδωλό μου στην ήρεμη επιφάνεια του αμνιακού υγρού και αναρωτιόμουν πώς θα γίνω όταν μεγαλώσω...

Προβλήματα όρασης

Τέτοιο καιρό πέρυσι, περίπου την ίδια ώρα με τώρα, περασμένο απομεσήμερο βαμμένο γαλάζιο απ’την κορφή ως τα νύχια, αγνάντευα τον ορίζοντα που ήταν καθαρός και ενάργιος, ότι έπρεπε δηλαδή για την άνευ όρων παράδοση στην ονειροπόληση. Κατά μήκος και κατά πλάτος και κατά ύψος αυτού του ορίζοντα δεν υπήρχε όριο κανένα και έτσι η όραση περιφερόταν αδέσποτη από το ένα σημείο στο άλλο χωρίς να αναγκάζεται να διακόπτει τον καλπασμό της σε κάποιο εμπόδιο και κυρίως χωρίς τίποτα να την αποσπά από την ατέρμονη περιδιάβαση. Το μάτι κοιτούσε δεξιά και αριστερά και ενώ αντιλαμβανόμουνα την κίνησή του θα μου ήταν αδύνατο να ξεστομίσω έστω και μια λέξη στην περίπτωση που κάποιος με ρωτούσε τι βλέπεις; Και όμως, έβλεπα να ξετυλίγεται σαν κουβάρι το κύριο μέρος των συμβάντων μιας ζωής με επιμέρους δευτερέουσες λεπτομέρειες ενός ανθρώπου που αναγνώριζα ως εμένα, αλλά που δεν ήμουν εγώ. Όσο διαρκούσε η περιδιάβαση των οφθαλμών σε όλο αυτό τον άχρονο και μη ορισμένο γαλάζιο χώρο, οι αναμνήσεις επικάλυπταν η μία την άλλη σαν τον ήχο της σταγόνας που στάζει από μια χαλασμένη βρύση, δηλαδή μονότονα. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν πραγματικά τίποτα, απλώς έβλεπα να πέφτουν ρυθμικά οι σταγόνες που προανέφερα σε μια γούρνα και μετά να χάνονται μέσα σε αλλεπάλληλους ομόκεντρους κύκλους. Κάποια στιγμή, ενώ παρακολουθούσα ως θεατής από μακρυά, σχεδόν από το άνω διάζωμα ενός ελληνικού αμφιθεάτρου, την πτώση των σταγόνων μέχρι να καταλήξουν στη γούρνα που τις κατάπινε, βρέθηκα ακριβώς στο σημείο της πρόσκρουσης με την επιφάνεια του νερού της γούρνας και αισθάνθηκα να βουλιάζω και να σκορπίζομαι στα πέρατα, δημιουργώντας με τη σειρά μου από το τίποτα αλλεπάλληλους, ομόκεντρους κύκλους. Και λέω από το τίποτα γιατί μέχρι του σημείου πρόσκρουσης της σταγόνας στην επιφάνεια του νερού της γούρνας όλα πήγαιναν καλά. Η ρυθμική αγωγή που ακολουθούσε η εν λόγω κίνηση ακινητοποιούσε τα αισθητήρια όργανα (όσα μπορώ να γνωρίζω, τουλάχιστον) και προκαλούσε ύπνωση στους νευρώνες του εγκεφάλου που για λίγο έπαιρναν ρεπό. Τότε λοιπόν, η μετάβαση από το σημείο πρόσκρουσης στα αυτοπολλαπλασιαζόμενα δαχτυλίδια γύρω από αυτό έλαβε χώρα απότομα, σε δευτερόλεπτα ή κλάσματα δευτερολέπτου, δεν έχει σημασία, με αποτέλεσμα να μεταφερθώ απότομα στην αφετηρία της ζωής (να πω της ζωής μου, πάλι λάθος θα’ναι) και μια σειρά αναμνήσεων και συμβάντων άρχισαν να εκτινάσσονται αλυσιδωτά, καλύπτοντας την περιφέρεια κάθε ομόκεντρου κύκλου ως το άπειρο. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κράτησε αυτό, μπορώ όμως να διαβεβαιώσω ότι σήμερα, περίπου την ίδια ώρα με πέρυσι, περασμένο απομεσήμερο μπροστά στο γαλάζιο περίγραμμα του ανοιχτού εγγράφου WORD, αισθάνθηκα να κολυμπάω πάλι σε αλλεπάλληλους ομόκεντρους κύκλους που με απορροφούσαν και με στροβίλιζαν ακατάπαυστα και αστραπιαία σκέφτηκα, ρε μπας και δεν έχω συνέλθει από τότε;

Αίφνης

Αν έχανες ένα δικό σου άνθρωπο 65 ετών και μάλιστα σήμερα, ενόσο οι παραξενιές σου βρίσκονται στο απόγειό τους μαζί με τις αρετές σου, και πολύ περισσότερο αν αυτόν τον άνθρωπο τον είχες σαν πατέρα, με άλλα λόγια αυτός είχε αποτελέσει, έστω και για μια μέρα, το πρότυπο ανδρός που θα ήθελες να μοιάσεις, έστω και για μια μέρα, δεν υπάρχει τρόπος, φίλος, λέξη ή συνταγή για να αποφύγεις να θρηνήσεις τη δυσβάσταχτη απώλεια όχι του ανθρώπου που αποβίωσε αλλά του προτύπου που απουσιάζει, ή αλλιώς της αντανάκλασης ενός κόσμου που δεν έζησες, δεν του έμοιασες, δεν γνώρισες και κυρίως είναι αργά για να ανακαλύψεις. Περισσότερο και από τον απολεσθέντα πατέρα, πονάει η λέξη πατέρας που έμεινε χωρίς συνώνυμο.

Η λατρεία του λ

Αν σήμερα σε λένε Ελένη μπορεί και να γιορτάζεις. Μη γελάς γιατί μπορεί και να γιορτάζεις επειδή στο όνομά σου υπάρχει ένα λ. Δεν κάνω πλάκα, το λ είναι παντού, κοίτα: το γέλιο έχει λ και το κλάμα επίσης. Το γλυκό έχει ένα λ ωραίο και είναι ακόμη πιο λαχταριστό όταν είναι γλυφιτζούρι. Καλά τα λέω. Να, η καλοσύνη έχει λ και το ξεχνάμε. Το καλοκαίρι, το κολοκυθάκι, το κουνέλι και ο κόλιαντρος (σου’ δωσα και συνταγή, τι άλλο θες;) Τα γυαλιά ηλίου, ας πούμε, που έχουν δύο λ είναι σωτήρια για να καλύψεις το ζεύγος των οφθαλμών σου από ένα ήλιο γυμνό όταν σε κοιτάει κατάματα αδιαφορώντας για τις γυαλιστερές κόρες των ματιών σου και πότε; Μα ακριβώς την ώρα που η ρυμούλκηση των γεννέθλιων αναμνήσεων (Ω, τι πλούτος!) εξαντλεί όλα τα αποθέματα σε υγρά καύσιμα (no queda más) και χρειάζεσαι ένα σπιτάκι τύπου LEGO για να παίξεις τώρα, επιτόπου και αβλεπί, δηλαδή αυτή τη στιγμή που η παιδική σου ηλικία ξανανθίζει σαν λουλούδι το οποίο δέχεται απανωτές επισκέψεις από ένα σμήνος αχόρταγων, πλην εργατικών μελισσών, οι οποίες αναμετριούνται με τη γκάμα των ευωδιών που υπάρχουν ελεύθερες στη Φύση (να μια ωραία ευχή για σήμερα, να’σαι ελεύθερη σαν τις ευωδιές της Φύσης...) και αφού κάνουν για λίγη ώρα ζζζζζζζ (προσπαθώντας, εις μάτην, να πουν ζαλίζομαι...) κατηφορίζουν τα πέταλα των ανθών ωσάν να επρόκειτο για τσουλήθρα (κι άλλο παιχνίδι από τότε), λυγίζοντας τη μέση τους για να γίνουν ένα με τη λεία επιφάνεια, την αρμόδια να διεκπεραιώσει την πτώση στο κενό, μέσα στο οποίο τα λάθη είναι μαζί και δίπλα στα σωστά, οι λέξεις παίζουν με τα νούμερα κρυφτό και τα γεγονότα, κατά πώς λέγονται στις ειδήσεις, δεν υπάρχουν.

Όπως μπορείς να διαπιστώσεις, όλα τα μπορεί το λ, με ένα ναι, σου λέω, ή με ένα όχι, που μπορεί να το λέει, μπορεί και να μην το πει, λένε.

Αποτελέσματα του από 22.5.2008 Διαγωνισμού/ Resultados del concurso del 22.5.2008

Το όνομα του νησιού είναι Cies και βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της Ισπανίας. Δυστυχώς, κανένας από τους συμμετέχοντες δεν βρήκε το όνομα του νησιού, το οποίο εμφανίζεται στη δέκατη σειρά οριζοντίως της γραμματόσουπας.
El nombre de la isla es Cies y se encuentra en la punta noroeste de España. Desafortunadamente, no acertó nadie en averiguar el nombre de la isla que aparece en la línea décima horizontal de la sopa de letras.

Σας μιλάω εκ πείρας

Σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει.
Σκύλοι που γαβγίζουν δαγκώνουν.

Συνέχεια διαγωνισμού/ Continuación del concurso

ΡΟΛΔCISIAEKLSΔΠΡΟΩΧΒΣ ΚΣΙΕΟFIMSOCΓΤΡΛΑΕΝΕΡΜ ΙΕBEMLZPFEIXUSOOCEBVLI PEORLDPWBBEΤΙCΑΕΨΔΣΡΕ ΟΜΑΙΚΡΛTRWWEIRWOPSLA KLHUEISORYPBRΖEΟΘΟΠΖΙΑ ΧΣΟQOWEORLLYΖSWRΤΟΠΗΙ ΜΑΓΓΙΟΡΙΩΨΑKIRNAORJPDI OPESLEORDOGIFGSOIΠΕΟΑ ΜΙΚΞΧΙΥCIESLSIREISOFKOG NKJJISKHISHΗΓΡΕΙΕΔΑΣΛΙΟ ΚΙΓΗΛΔΟFGRISLAOPRLGFUT

Βλέποντας ότι σας δυσκολεύει η εύρεση της σωστής απάντησης αποφάσισα να σας βοηθήσω λίγο δημοσιεύοντας το όνομα του νησιού στην ανωτέρω γραμματόσουπα.

Se ve que lo tenéis difícil encontrar la respuesta correcta así que he decidido echaros una mano publicando el nombre de la isla en esta sopa de letras.

Κάντε το πείραμα στο μπαλκόνι αν βλέπει σε πάρκο

Αγαπώ τον ελάσσονα τρόπο.

Τρόπο ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες μια μουσική κλίμακα.

Για για να είναι μία κλίμακα Ελάσσων, θα πρέπει οι αποστάσεις μεταξύ των 8 ήχων της να προχωρούν κατά: 1 Τόνο, 1 Ημιτόνιο, 2 Τόνους, 1 Ημιτόνιο, 1 τριημιτόνιο, 1 ημιτόνιο.

Το Τριημιτόνιο -το λέει και η λέξη- αποτελεί μία μουσική απόσταση που ισοδυναμεί με 3 ημιτόνια.

Το Ημιτόνιο είναι η μικρότερη ηχητική απόσταση που μπορεί να έχουν δύο νότες μεταξύ τους.

Όταν ένα φύλλο διανύει αυτό το μελωδικό διάστημα στον αέρα αποκαλύπτεται η προσπάθεια που κάνει να δημιουργήσει μουσική και όσο πιο δυνατά φυσάει ο αέρας, τόσο περισσότερα φύλλα προσπαθούν να δημιουργήσουν μουσική και όσο περισσότερα φύλλα προσπαθούν να δημιουργήσουν μουσική τόσο περισσότερο μελωδικό διάστημα διανύουν και κάποια από αυτά πετυχαίνουν να διανύσουν την απόσταση που περιέχει 2 Ημιτόνια και που ονομάζεται στη μουσική, Τόνος. Και όταν καταφέρουν να δώσουν το πρώτο μελωδικό διάστημα του Τόνου, επειδή θα έχουν διανύσει την απόσταση που περιέχει 2 Ημιτόνια, θα πρέπει οι δύο πρώτες νότες της κλίμακας να είναι οι ΛΑ και ΣΙ. Συνεπώς, όσο κρατάει αυτή η προσπάθεια θα ακούτε ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ ΛΑΣΙ … (για κανένα λεπτό, ας πούμε, τουλάχιστον).

Διόρθωση του από 22.5.2008 διαγωνισμού/ Corrección del concurso del 22.5.2008

Εξαιτίας της σύγχυσης που προέκυψε με τη συμμετοχή δυο διαγωνιζομένων αναφορικά με τον αριθμό των ονομάτων που μπορούν να προτείνουν για το εικονιζόμενο νησί αλλά και τη μικρή, σχετικά, ανταπόκριση του κοινού σε ένα διαγωνισμό με έπαθλο μια διήμερη επίσκεψη σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο, δημοσιεύω εδώ και μια δεύτερη φωτογραφία από το μυστηριώδες νησί για να σας παρακινήσω περισσότερο...

Dada la confusión producida en dos concursantes en relación con el número de nombres que se puede proponer para la isla de la foto y la relativamente pequeña participación del público en un concurso que tiene como premio una escapada de dos días a ese paraíso terrestre, vuelvo a publicar otra foto de esa isla misteriosa, a ver si consigo que os animéis...

Soy una broma

Normalmente escribo en griego. Será porque es mi lengua materna. ¿Pero qué hace a una lengua materna?

Yo quiero tener dos madres. Y las tengo. Mas, a mi madre hispanohablante le tengo un cariño especial. No quedo con ella todos los días y rara vez hablamos por teléfono. Pero es otra madre con la que puedo contar. Puede que no me suene su cara o que me cueste reconocerla en cuanto la vea, pero sé que está ahí, en todas las calles que he recorrido, en todas las palabras que he oído y en todas las caras que he conocido en Salamanca, Madrid, Vigo, La Habana, Barcelona, Huelva, Vitoria y Pamplona.

La vida es una broma tan seria que es tan fácil equivocarse. Yo me equivoco con las lenguas maternas. Ya no sé distinguir entre los amigos con los que hablamos la misma lengua y los que hablan la misma lengua que yo. Digo que soy una broma y a todos les extraña igual, aunque por diferentes razones, pero esto no importa mucho. Será porque tenemos la misma madre. O, tal vez, porque todos venimos a pedir la misma cosa con diferentes maneras. Será porque a todos nos une la muerte y la esperanza.

Seremos así aunque en distintos lugares. Estar en Grecia no es nada más que no estar en España. Este pensamiento me sirve de consuelo. Abro la ventana del salón y veo la luna. Y con solo pensar que es la misma luna que tú también ves desde la ventana de tu salón –si es que tienes la misma suerte que yo– me alivio. La luna, también es una madre y, ¡mira la de gente que la comparte!

¿Cómo no la íbamos a compartir nosotros?

Είμαι ένα αστείο

Συνήθως γράφω στα ελληνικά. Μάλλον επειδή είναι η μητρική μου γλώσσα. Όμως τι κάνει μια γλώσσα μητρική;

Εγώ θέλω να έχω δυο μητέρες. Και τις έχω. Όμως, τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία στην ισπανόφωνη μητέρα μου. Δεν συναντιόμαστε κάθε μέρα και μιλάμε σπανίως στο τηλέφωνο. Αλλά είναι μια μάνα ακόμη στην οποία μπορώ να βασιστώ. Μπορεί να μη θυμάμαι το πρόσωπό της ή να δυσκολευτώ να την αναγνωρίσω εάν τη συναντήσω, ξέρω ωστόσο ότι είναι εκεί, σε όλους τους δρόμους που έχω γυρίσει, σε όλες τις λέξεις που έχω ακούσει και σε όλα τα πρόσωπα που έχω γνωρίσει σε Σαλαμάνκα, Μαδρίτη, Βίγκο, Αβάνα, Βαρκελώνη, Ουέλβα, Βιτόρια κια Παμπλόνα.

Η ζωή είναι είναι ένα αστείο τόσο σοβαρό που είναι πανεύκολο να μπερδευτεί κανείς. Εγώ μπερδεύομαι με τις μητρικές γλώσσες. Πια δεν ξέρω να ξεχωρίσω ανάμεσα στους φίλους με τους οποίους μιλάμε την ίδια γλώσσα και αυτούς που μιλάνε την ίδια γλώσσα με μένα. Λέω ότι είμαι ένα αστείο και όλοι παραξενεύονται εξίσου, για διαφορετικούς λόγους, αλλά αυτό δεν έχει και πολύ σημασία. Μάλλον συμβαίνει επειδή έχουμε την ίδια μητέρα. Ή, ίσως, επειδή όλοι αναζητούμε τα ίδια πράγματα αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Επειδή, μάλλον, μας ενώνει όλους ο θάνατος και η ελπίδα.

Ας είμαστε έτσι σε διαφορετικά μέρη. Το να είμαι στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα άλλο από το να μην είμαι στην Ισπανία. Αυτή η σκέψη μου είναι παρήγορη. Ανοίγω το παράθυρο του σαλονιού μου και βλέπω το φεγγάρι. Η σκέψη και μόνο ότι είναι το ίδιο φεγγάρι που βλέπεις και εσύ από το παράθυρο του σαλονιού σου –αν έχεις την ίδια τύχη με μένα– με ανακουφίζει. Το φεγγάρι είναι επίσης μια μάνα και βλέπεις πόσος κόσμος τη μοιράζεται!

Και δεν θα τη μοιραζόμασταν εμείς;

Διαγωνισμός/ Concurso

Όποιος βρει το όνομα του νησιού, τμήμα του οποίου εμφανίζεται σε αυτή τη φωτογραφία, θα κερδίσει μια επίσκεψη σε αυτό... (σοβαρά το λέω).

Quien averigüe el nombre de la isla, cuya parte aparece en esta foto, ganará una visita en la misma... (hablo en serio).

MINIMAXIMUM

A girl band from Athens,

improvising/ experimenting live

on sonico - sentimentalia,

uses trumpet,

bass,

farfisa,

objects,

voices.

Ιουλία

Αρέσω σε ένα παλικάρι λυγερόκορμο και μόλις 18 ετών, φαίνεται τον μάγεψαν οι χρυσαφένιες μου πλεξούδες, τα τονισμένα ματοτσίνορα και τα γεφυρωτά μου φρύδια που πλαισιώνουν τα αμυγδαλωτά μου μάτια και προσδίδουν βάθος σε ένα βλέμμα πολλά υποσχόμενο, διότι κι εγώ η καρπερή έχω πολλά να δώσω, να αγαπήσω θέλω και να αγαπηθώ, όπως όλες οι συγχωριανές μου στην τελική και να μη μείνω στο ράφι σαν τη θεία Ουρανία.

Όπως και τα κάλλη μου φαίνεται τον αναστάτωσαν τον νεαρό, έτσι όπως τα πηγαινοφέρνω κάθε που πάω στην κρήνη και σκύβω να γεμίσω νερό τη στάμνα ή όταν πάω στο φούρναρη κρατώντας τα ζυμάρια πάνω σε δυο τάβλες και αποκαλύπτονται τα μπράτσα μου κι ο ιδρωμένος μου λαιμός κι η μέση δαχτυλύθρα και τα καπούλια μου τα στιβαρά, που δεν αποκαλύπτονται βέβαια αλλά υπονοούνται κάτω από τις στρώσεις υφάσματος που φοράμε εμείς οι κοπελιές, όλα θελκτικά και σε πλούσιες αναλογίες, ανάλογα βέβαια με το τι εννοεί ο καθένας πλούσιο, και σήμερα θα’ ρθει να με κλέψει το πρωτοπαλίκαρό μου, όπως μου μήνυσε οψάργας σε ένα SMS που όταν το’ λαβα μες στο σκοτάδι της κάμαράς μου φωτίστηκε ο βιος μου κι ένα ρίγος με διαπέρασε από τη δόνησή της συσκευής μου και πρέπει να βιαστώ, η ώρα είναι περασμένη, να σιάξω τα πράγματά μου, καμιά κυλότα, κάνα φουστάνι κι ό,τι άλλο χωρέσει στο μπόγο, να κάνω μπάνιο, να στεγνώσω και να μυρωθώ και να φτιάξω χοντρές, γερές πλεξούδες με τα ολόχρυσα μαλλιά μου, γιατί απ’ αυτές θα πιαστεί να ανέβει ο καλός μου ως το παραθύρι μου για να με κλέψει και μετά μαζί θα πορίσουμε όξω κι όπου θέλει ας βγάλει.

Χωρίς τίτλο

Πότε ακριβώς συνέβη είναι κάτι που δεν θυμάμαι. Το σίγουρο είναι ότι συνέβη από τη μια μέρα στην άλλη. Πέφτεις για ύπνο ένα βράδυ και το επόμενο πρωί πια δεν είσαι ο ίδιος ή η ίδια αλλά ένας άλλος ή μια άλλη. Σηκώνεσαι βέβαια κανονικά και πας στο μπάνιο, πλένεις δόντια, κάνεις ντους, κατουράς ή ξυρίζεσαι και όλα μοιάζουν καθημερινά – η συνήθεια λειτουργεί σαν καταπραυντικό – και συνεχίζεις τη μέρα σου, την εβδομάδα σου, πας με την εποχή σου ή κόντρα σε αυτή, σκέφτεσαι τα ίδια αλλιώς ή άλλα αντ’ άλλων, όλα περνάνε περιοδικά, συναντήσεις, αγωνίες, στιγμές χαράς και όγκοι λύπης και το αντίστροφο και μετά έρχεται μια μέρα όπου όλα επανέρχονται εμπρός σου, όπως όταν εμφανίζεις το αρνητικό ενός φιλμ ξεχασμένου σε ένα συρτάρι, πολύ μετά από τότε που δεν θυμάμαι πότε ακριβώς συνέβη.

Me vas a dejar triste otra vez como anoche

Me vas a dejar triste otra vez como anoche
Y a ti te gusta estar pálida como anoche
El viento ulula ladran los perros como anoche
Ves que pongo en tu vientre mis manos como anoche

Hágase la locura dijo una voz anoche
Pero este viento no es el mismo que el de anoche
No preguntes ahora si el mundo empezó anoche
Esta noche nos traen los despojos de anoche

Pero se han puesto negras las estrellas de anoche
Sigue chillando el pájaro que entró en el cuarto anoche
Ya juegan como anoche gimiendo como anoche
las sombras que parecen bichos en agonía

Carlos Edmundo de Ory

Es Sant Jordi...

... y en Barcelona hoy realmente llega, explota la primavera... La princesa de la leyenda, como cada año espera ser rescatada de las garras del Dragón por su enamorado Sant Jordi (que le regalará una rosa, fruto de la sangre del monstruo), por eso todos nos "echamos" a la calle a comprar libros y rosas, a juntarnos como hormiguitas trabajadoras (perezosas de hacerlo) en un hormiguero, bullicioso y chispeante de energía festiva, que se llama Las Ramblas, Plaza Catalunya, Paseo de Gracia, Rambla Catalunya...
Todo bien catalán...
Porque hoy es realmente el día Nacional de Catalunya (aunque no oficial), pero sí el de la gente...
Todo es muy catalán...
Como el rojo y amarillo que tiñe las calles de Barcelona, por las rosas, por el sol y por el color de nuestra bandera o por el "pa amb tomàquet".
Porque es el día que los catalanes se sienten más orgullosos de serlo. Porque es el día de los enamorados de Catalunya. Los chicos compran rosas a sus enamoradas (o a sus enamorados) y ellas (y ellos) les corresponden con la rosa. Salimos a comprar, a beber y comer a una terracita soleada y "pasamos el día" de fiesta, de paseo... La gente se escapa del trabajo (seremos muy catalanes, es decir con fama de muy currantes, pero en este día a nadie le apetece trabajar ¡y casi nadie lo hace!).
Porque huele a primavera, a calor, a sol de pre-verano... Porque vas a ver a tus amigos escritores que, como Joan de Déu, o Áfrika, firmarán libros en algún chiringuito callejero lleno de gente, de curiosos, de vendedores de rosas, de turistas despistados que se aprietan como anchoas, o boquerones, en una lata llamada Barcelona que se llena tanto, tanto, tanto que piensas que ya no cabrá nadie más...
Pero como dice la famosa frase de un sabio borracho: “¡CABRÁ!”
Por eso...
¡SOLO FALTAS TÚ!

Reproducción no autorizada de un texto de *D.

Απόφαση 01/08

Το Α3 Τμήμα

προεδρεύοντος υπό του Πατρός ημών

του εν τοις ουρανοίς

Λαμβάνοντας υπόψη την από 20-4-2008 εκπρόθεσμη αίτηση του ============, προσωρινά διαμένοντος, κατά δήλωσή του, στη Νήσο Ρήνεια Κυκλάδων και την από 22-4-2008 ανταίτηση του ========= ======== του ========, κατοίκου Νήσου Μυκόνου Κυκλάδων, οδός ========, αρ. ==, με τις οποίες για τους λόγους που εκτίθενται σε αυτές, ο μεν αιτών ζητάει την κατάργηση της καθιερωμένης σφαγής των αμνών κατά το διάστημα μεταξύ 21 έως 27 Απριλίου 2008 και την αντικατάστασή της με άλλο έθιμο, λιγότερο επώδυνο, ο δε ανταιτών ζητάει τη λογική διατήρηση της προαναφερθείσας σφαγής κατά το επίμαχο διάστημα,

ΑΦΟΥ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ

Ο αιτών επιδιώκει να καταργηθεί η καθιερωμένη σφαγή των αμνών, με βάση τους λόγους που αναφέρονται στην αίτησή του, ήτοι την απόλαυση των χαμομηλιών, των θυμαριών και της αμέριμνης περιπλάνησης στις πλαγιές με τις μαργαρίτες της Νήσου Ρήνειας που εμφανίστηκαν αυτήν την άνοιξη, όπως αναλυτικά αναφέρει στην αίτησή του, όμως πριν καλά καλά ανθήσουν, αυτός θα υποχρεωθεί να αποτελέσει το αντικείμενο συζήτησης για μια ολόκληρη μέρα. Συγκεκριμένα, ο αιτών ισχυρίζεται ότι η εν λόγω «έκθεση» θα πραγματοποιηθεί κατά τρόπο που δεν τον τιμά ιδιαίτερα, καθόσον, όπως επικαλείται στην αίτησή του, θα κρυώνει και θα ντρέπεται όταν θα βρεθεί γυμνός ενώπιον τρίτων, του ανταιτούντος μη εξαιρουμένου.

Ο ανταιτών επιδιώκει να διατηρηθεί η καθιερωμένη σφαγή των αμνών, με βάση τους λόγους που αναφέρονται στην ανταίτησή του, ήτοι αφενός την αδιαμφισβήτητη αμηχανία που θα προκληθεί συλλήβδην στο πασχαλινό τραπέζι, αφετέρου τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία θα περιέλθουν όσες ήθελε κριθεί οικογένειες. Συγκεκριμένα ο ανταιτών επικαλείται τη βάσιμη και ισχυρή πιθανότητα ότι οι συνδαιτημόνες θα τρώνε αδιάφορα μαρούλι ωσάν να επρόκειτο για βόσκοντες αμνούς, καθώς επίσης και ότι οι λοιπές εμπλεκόμενες οικογένειες που βασίζουν την ουσιαστική τους επιβίωση σε αυτό το έθιμο θα αναγκαστούν να αναζητήσουν άλλους τρόπους συσσώρευσης οικονομικού πλούτου, γεγονός που θα κλονίσει με βεβαιότητα την ευαίσθητη ισορροπία της αγοράς.

Επειδή ο αιτών εμφάνισε εκπρόθεσμα προς ικανοποίηση του δικαιώματός του την ανωτέρω αίτηση, η δε επίκληση του σχετικού δικαιώματός του ελάχιστες μόνο μέρες (λιγότερο από πέντε) πριν την καθιερωμένη τέλεση του εθίμου ασκείται καταχρηστικά.

Επειδή η ανταίτηση είvαι vόμιμη και oυσία βάσιμη, αφού πιθανολογείται μετά βεβαιότητας ότι η αντικατάσταση του υπό κρίση εθίμου κατά το επίμαχο διάστημα θα επιφέρει τις συνέπειες που αναφέρθηκαν αναλυτικά ανωτέρω.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την αίτηση.

ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ τον αιτώντα να υπακούσει στο καθιερωμένο έθιμο υπό την προυπόθεση ότι ο ανταιτών θα περισυλλέξει ικανή ποσότητα φρέσκου, πάντα, χαμομηλιού, κλοναριών θυμαριού και ανθισμένων μαργαρίτων από τη Νήσο Ρήνεια, με τα οποία θα καλύψει τα γυμνά μέλη που κρυώνουν και προκαλούν το δικαιολογημένο αίσθημα ντροπής του αιτούντος, φροντίζοντας, επιπρόσθετα, να διακοσμήσει με μαργαρίτες τον τόπο τέλεσης του εθίμου, έτσι ώστε να ομοιάζει, στο μέτρο του δυνατού, με την τελευταία γνωστή διαμονή του αιτούντος, νυν αγνώστου διαμονής...

Εδημoσιεύθη, Εν τοις ουρανοίς , 23 Απριλίου 2008

Παραγγέλλovται όλα τα αρμόδια όργαvα vα πρoβoύv στηv εκτέλεση της παρούσας.

Το Α3 Τμήμα:

(Ακολουθούν σφραγίδες – υπογραφές)

1. ======================
2. ======================
3. ======================

Ενώπιον κάθε αρμόδιας Αρχής

Αγαπητέ Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς,
αναφορικά με την από 20.4.2008 επιστολή ενός ταπεινού αμνού - δούλου Σου που δημοσιεύθηκε στο παρόν ιστολόγιο θα ήθελα να επισημάνω τα εξής:
Γνωρίζω ότι όταν έπλασες τον άνθρωπο, τα φυτά και τα ζώα, το έκανες σκεπτόμενος ότι όλα τα δημιουργήματά Σου θα ζούσαν σε αγαστή αρμονία και αμοιβαίο σεβασμό καθώς επίσης και σε καθεστώς πλήρους ισότητας. Πλην όμως, με το πέρασμα των αιώνων, κάποια από τα προαναφερθέντα δημιουργήματά Σου απέκτησαν προβάδισμα εξαιτίας ακριβώς των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών με τα οποία Εσύ ο Ίδιος τα είχες προικίσει. Έτσι, ο άνθρωπος φερ'ειπείν, διαμόρφωσε μια κοινωνία εντός της οποίας επικράτησε έναντι των λοιπών δημιουργημάτων, πάλεψε και συνεχίζει να παλεύει για να δαμάσει και τα υπόλοιπα στοιχεία της Φύσης, μερικά εκ των οποίων εξακολουθούν να παραμένουν αδάμαστα, μόνο και μόνο για να μπορεί να ξαφνιάζεται ακόμα που και που και να έχει να ασχολείται με κάτι. Αν και αντιλαμβάνομαι τα αίτια για τα οποία ο περί ού ο λόγος αμνός Σου δεν επιθυμεί να θυσιαστεί - όντως, το θυμάρι και το χαμομήλι μυρίζουν υπέροχα στις πλαγιές της Ρήνειας, οι δε μαργαρίτες είναι διάσπαρτες σαν εκατοντάδες μικροί ήλιοι σε όλο το νησί - δεν θεωρώ ότι αυτά αποτελούν επαρκή λόγο για την αντικατάσταση του εθίμου της θυσίας που, συν τοις άλλοις, έχει εμπεδωθεί στη συλλογική μνήμη, με κάποιο άλλο έθιμο, λιγότερο επώδυνο.
Περαιτέρω, θα ήθελα να λάβεις υπόψη Σου ότι εφόσον αποφασίσεις την κατάργηση του εθίμου τώρα, ήτοι ελάχιστες μόνο μέρες πριν την καθιερωμένη σφαγή των αμνών, χιλιάδες οικογένειες θα περιέλθουν σε αμηχανία μη γνωρίζοντας πώς να συμπεριφερθούν στο πασχαλινό τραπέζι (θα φάνε το μαρούλι και το γιαούρτι σκέτο;) και άλλες τόσες οικογένειες που βασίζουν την ουσιαστική τους επιβίωση σε αυτό το έθιμο θα περιέλθουν σε δεινή οικονομική κατάσταση, κλονίζοντας ανεπανόρθωτα τις συναλλαγές και την καταναλωτική πίστη, γεγονός που θα προκαλέσει δυσάρεστες συνέπειες στο σύνολο της αγοράς.
Σε παρακαλώ θερμά να δείξεις σωφροσύνη στην απόφασή Σου. Δεδομένου μάλιστα του αυξημένου αισθήματος δικαιοσύνης που Σε χαρακτηρίζει, ζητώ εκ μέρους όλων των εμπλεκομένων στο καθιερωμένο αυτό έθιμο να λάβεις μια απόφαση που δεν θα θίγει τα κεκτημένα τόσων ετών ούτε θα είναι επαχθής για όλους εμάς που με τον α ή β τρόπο συντηρούμαστε από τη σφαγή των αμνών. Στην τελική, η στέρηση από αυτούς των ελάχιστων επιθυμιών τους, όπως η απόλαυση των ευωδιών από το χαμομήλι και το θυμάρι ή η άσκοπη περιπλάνηση στα λιβάδια με τις κίτρινες μαργαρίτες δεν είναι..., δεν αποτελεί..., δεν αρκεί για να..., δεν πρέπει να..., δεν εεε... Ας είμαστε λογικοί!
Εν αναμονή της απόφασής Σου,

Ένας ταπεινός δούλος Σου από τη Μύκονο.

Προς ον εις τον οποίον απευθύνεται

Αγαπητέ Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς,
σήμερα το πρωί έκανα την προσευχή μου κατά μόνας και Σε παρακάλεσα να μη θυσιαστώ για κανένα, να ζήσω και μετά το πέρας της ερχόμενης βδομάδας. Μπορεί να είναι εγωιστικό αυτό που σου ζητάω αλλά είναι άνοιξη και τα λιβάδια καταπράσινα και έχω τεράστια όρεξη να τριγυρνάω αμέριμνος και να λιάζομαι, να ξαπλώνω στα χορτάρια και να με ενοχλούν τα ζωύφια. Εκείνη την ώρα που περιφέρομαι άσκοπα στις πλαγιές με τις μαργαρίτες, το χαμομήλι και τα θυμάρια, αντικρύζω τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης που έπλασες και δεν μου κάνει καρδιά να τα αφήσω, παρά τις υποσχέσεις Σου περί αιώνιας ζωής σε έναν ακόμη Παράδεισο. Μελαγχολώ στην ιδέα ότι θα γίνω το επίκεντρο της συζήτησης για μια ολόκληρη μέρα με τρόπο που δεν με τιμά ιδιαίτερα. Θα εμφανιστώ γυμνός μπροστά σε πολύ κόσμο, ήδη κρυώνω και ντρέπομαι από τώρα.
Για μια ακόμη φορά, Σε παρακαλώ θερμά να ξανασκεφτείς την αναγκαιότητα επανάληψης, τόσο εθιμοτυπικά, της δικής μου προσωπικής θυσίας και, ει δυνατόν, να επινοήσεις και να επιβάλεις ένα άλλο έθιμο προς αντικατάσταση της δικής μου σφαγής, που κάθε άλλο παρά συμβολική είναι. Απεναντίας, είναι 100% πραγματική!

Ένας ταπεινός αμνός - δούλος Σου από τη Ρήνεια.

Primavera de bolsillo

Las golondrinas son de color rosa esta primavera. En serio.

Los árboles cantan por la mañana

y las nubes suspiran las novedades.

Ten cuidado con las escaleras que resbalan.

Nos subas con prisa que están recién mojadas.

La lluvia pintó de cristal la mirada que se quedó atrapada

entre risa y risa.

No dejes tus cosas en la maleta, saca la ropa interior del armario

y exponla sobre la cama.

No tiendas los recuerdos en el patio,

mejor colócalos sobre el calefactor

que así van a perfumar toda la habitación.

Recibe la luz del amanecer como a un invitado inesperado.

Ser intruso se agradece. Ya verás.

Y por último, no contestes a las llamadas, ¡llama tú!

Απορίες

Το περιοδικό που κυκλοφόρησε για μια και μοναδική φορά ένα και μοναδικό τεύχος και αμέσως μετά σταμάτησε να κυκλοφορεί, χάνοντας για πάντα τη δυνατότητα να εμφανίζεται περιοδικά, εξακολουθεί να λέγεται περιοδικό όταν κανείς θα θέλει να το αναζητήσει;
Αν όχι, τότε πώς το ζητάει κανείς σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο;

Πολυτραυματίας

Μετά την αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας μου πριν από μερικούς μήνες, γεγονός που εκτόξευσε τη δημοτικότητά μου στα ύψη και ανέδειξε το άτομό μου ως το πιο κίνκυ πρόσωπο της Ελλάδας για το 2007, καλούμαι τώρα να καταθέσω στον ανακριτή. Η συνάντησή μας θα γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο, δηλαδή θα είμαι εγώ, ο ανακριτής και οπωσδήποτε ο συνήγορός μου, οπότε το τρίγωνο αυτό εύκολα θα πυροδοτήσει νέα σενάρια για τη σχέση που αναπτύσσεται μυστικά μεταξύ αυτών των ανδρών και για μια φορά ακόμη θα κατορθώσω να αναρριχηθώ στην πρώτη θέση της λίστας με τους πιο κίνκυ άντρες του 2008.
Επίσης, για πρώτη φορά στα ποινικά χρονικά, η απόπειρα αυτοκτονίας θα ερευνηθεί από τις αρμόδιες αρχές, σαν να επρόκειτο για την απόπειρα τέλεσης κάποιας αξιόποινης πράξης που τιμωρείται με φυλάκιση ή χρηματική ποινή. Θα ερωτηθώ, για παράδειγμα, για τους λόγους που με ώθησαν να κάνω το απενενοημένο διάβημα εκείνη τη μέρα κι εγώ με τη σειρά μου θα πρέπει να ανασύρω από την προσφάτως επανακτηθείσα μνήμη μου ακριβώς εκείνα τα γεγονότα που προσπάθησα να ξεχάσω δια παντός καθώς έπαιρνα φόρα για να πηδήξω στο φωταγωγό, ελπίζοντας ότι ο φωταγωγός θα λειτουργήσει σαν άλλος καλός αγωγός του ηλεκτρισμού και στο τέλος θα έχω πεθάνει από ηλεκτροπληξία, μισό κλάσμα του δευτερολέπτου πριν το καλοσχηματισμένο μου πρόσωπο προσκρούσει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο κρύο τσιμέντο.
Πιστέψτε με, και σας το λέω από πρώτο χέρι, έκανα μια σπουδαία ανακάλυψη με αυτή μου την απόπειρα, που ίσως αλλάξει τα δεδομένα στην επιστήμη της φυσικής: Οι αναμνήσεις που ανασύρονται από την κοιλότητα του εγκεφάλου κατά τη σύντομη διάρκεια αυτής της πτώσης ταξιδεύουν με ταχύτητα γρηγορότερη του φωτός και μάλιστα εμφανίζονται όλες σε λογική διάταξη, με άλλα λόγια βγάζουν νόημα και εξηγούν. Όλα εκείνα τα περιστατικά που είχαν κολλήσει σαν βρύα και λειχήνες στον κορμό του υπεραιωνόβιου δέντρου που είναι η ανάμνηση αποκολλήθηκαν βίαια μεν αλλά ταυτόχρονα ανακουφιστικά και αποκάλυψαν για κλάσματα δευτερολέπτου τους λόγους που με οδήγησαν στο εν λόγω αποτυχημένο εγχείρημα. Και τώρα, μπροστά σε ένα ανακριτή που θα κρατάει σημειώσεις όσο μιλάω και δίπλα σε ένα συνήγορο που θα με έχει συμβουλεύσει να περιορίζομαι στα απολύτως αναγκαία και να μην πλατιάζω, καλούμαι να περιγράψω με λέξεις το απόλυτο πνευματικό έργο που δημιούργησα δανειζόμενος στοιχεία από την περφόρμανς, το χορό, την πειραματική μουσική και την ποίηση.
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά δεν θα είχαν κανένα νόημα και τώρα όλοι θα με είχαν ξεχάσει, ως αρμόζει στους αυτόχειρες, αν είχα λίγα κιλά παραπάνω, πράγμα που θα οδηγούσε σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια στο βέβαιο θάνατό μου.

Ποτέ (τέτοιες σκέψεις) την Κυριακή

Αν υποθέσουμε ότι αισθάνεστε ένα κενό εντός σας, πράγμα παρήγορο αφού έτσι τουλάχιστον επιβεβαιώνετε ότι είστε ακόμα ζωντανοί, τότε ποια από τις παρακάτω σκέψεις προσφέρει την ελάχιστη ανακούφιση, έστω και πρόσκαιρα;

Να συνειδητοποιείτε ότι ζείτε τη ζωή κάποιου άλλου

ή ότι ζείτε τη ζωή κανενός;

Cavall Chaplin

Ilustración de Daniel Jiménez

Σκέψεις πίσω από ένα καθρέφτη (απόσπασμα)

Οι λέξεις παραμένουν άφαντες και αόρατες ακόμη κι αν τις εκστομίσεις μπροστά σε καθρέφτη. Οι σκέψεις, αντίθετα, που θα γεννηθούν εμπρός στον καθρέφτη μπορεί να λάβουν ένα σχήμα ή να αποκτήσουν κάποιο χρώμα. Βέβαια, αυτό εξαρτάται πάντα από την αντιληπτική ικανότητα του καθενός.

9. Επιδιώξεις

...τα χρώματα έχουν μιαν ακτίνα λάμψης. Δεν σημαίνει ότι αν θέλεις να χρωματίσεις ένα γιακά πρέπει να επιτεθείς πάνω του, μπορείς να βάλεις το χρώμα πιο δίπλα -μετατόπιση κέντρου βάρους- και να περιμένεις ο γιακάς να χρωματιστεί από την αντανάκλαση (την λάμψη).

Αυτό προυποθέτει να βλέπεις το γιακά όχι σαν ένα απολύτως τελειωμένο σχήμα αλλά σαν ένα σημείο ή μια φόρμα στο χώρο, μάλλον σαν τον ίδιο τον χώρο, π.χ. σαν να έχεις ένα δωμάτιο και θέλεις να το φωτίσεις.

Απόσπασμα από την έκδοση με επιλογή σχεδίων της Χριστίνας Σούλου,εκδ. FUTURA, Αθήνα 2006

Άσκηση

Να βρείτε τις ιστορικές ανακρίβειες στο παρακάτω κείμενο:

Ο Θεόδωρος Αριστερόπουλος γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1929. Γόνος εύπορης οικογένειας, από πολύ μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική και τη λογοτεχνία στην οποία επρόκειτο να αφιερώσει μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του. Ο πατέρας του ήταν έμπορος πορσελάνης και υαλικών που έφερνε από τη Βαυαρία και τη Βενετία. Η μητέρα του ήταν χοροδιδάσκαλος και διήυθυνε επί σειρά ετών το Λύκειο Ελληνίδων Ναυπλίου. Έζησε ανέμελα παιδικά χρόνια μέχρι την ηλικία των 14 ετών, όπου έχασε τον πατέρα του κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής και τότε μετακόμισε με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του στην Αθήνα. Εγκαταστάθηκε στη συνοικία της Κυψέλης, στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας, στην οποία αργότερα θα έμενε η Μαρία Κάλλας με τη μητέρα της και τις δύο αδερφές της. Σπούδασε νομικά και ιστορία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι. Μιλούσε άπταιστα τρεις γλώσσες, αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Έτρεφε μεγάλη αγάπη για τη ζωγραφική και τα ταξίδια. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γαλλία, συνδέθηκε ερωτικά με την Μοντσεράτ Λουισότ ντε λα Βίγια, διάσημη χορεύτρια κλασσικού μπαλέτου, με την οποία παντρεύτηκε το 1960 και μετακόμισε στη Βαρκελώνη. Από αυτό το γάμο του απέκτησε ένα γιο, τον Μανέλ-Βασίλειο Αριστερόπουλο Λουισότ. Έμεινε εκεί για περίπου 2 χρόνια και εργάστηκε στο Ελληνικό προξενείο. Όμως, το δικτατορικό καθεστώς του Φράνκο και ο ελευθεριάζων χαρακτήρας της συζύγου του, που συνήπτε εξωσυζικές σχέσεις με καλλιτέχνες και διανοούμενους τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την αγαπημένη του Καταλωνία και ζήτησε να τοποθετηθεί στο Ελληνικό Προξενείο στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Δίδαξε επίσης στο ελληνικό σχολείο της Αλεξάνδρειας και διετέλεσε για επτά συναπτά έτη διευθυντής της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αίγυπτο γνώρισε σπουδαίους Έλληνες της διασποράς και αφιερώθηκε στη μελέτη και τη διάσωση της ιδιολέκτου των Ελληνοαιγυπτίων, εκδίδοντας σχετικά δύο τόμους με το σύνολο της έρευνάς του, έργο για το οποίο τιμήθηκε από την Ελληνική Ακαδημία Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1956 με τη συλλογή διηγημάτων «Οι χρυσοθήρες». Ακολούθησαν τα θεατρικά έργα «Τίποτα άλλο» και «Ποτέ ξανά» καθώς και οι ποιητικές συλλογές «Το ρήγμα του χρόνου» και «Η Πολυξένη αργεί» για τα οποία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από τον τύπο της εποχής. Ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση λογοτεχνικών έργων από την Αργεντινή και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής και ήταν ο πρώτος που απέδωσε στην ελληνική γλώσσα τα ποιήματα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, όταν ήταν ακόμη άγνωστος στην Ευρώπη.
Έπαιζε λαούτο και έτρεφε μεγάλη αγάπη για τη μουσική του Λιβάνου, της Αιγύπτου και της Συρίας. Το 1995 και σε ηλικία 66 ετών παντρεύτηκε για δεύτερη φορά τη γαλλοαλγερινή Φατιμά Αχμέτ – Μερλότ, με την οποία συνδεόταν επί 20 χρόνια. Έγραψε πολλά ταξιδιωτικά άρθρα από τα οποία ξεχωρίζουν τα «Ταξίδι στην ανθισμένη Γρανάδα», «Ηλιοβασίλεμα στη Φορτέτσα Ρεθύμνου» και «Κωνσταντινούπολη, το κεχριμπάρι της Ανατολής». Το 2003, μετά το θάνατο της αγαπημένης του Φατιμά, εγκατέλειψε οριστικά την Αίγυπτο και εγκαταστάθηκε στο νησί της Λέσβου, σε ένα παλιό αρχοντικό στο χωριό που μεγάλωσε και εργάστηκε ο διάσημος λαικός ζωγράφος Θεόφιλος. Ένα πρωινό του Ιουνίου του 2006 βγήκε από το σπίτι του για να πάει να αγοράσει ψωμί, όπως έκανε κάθε μέρα, και δεν επέστρεψε ποτέ. Έκτοτε η τύχη του αγνοείται.